Niets blijft ooit hetzelfde. De wereld draait door en voor je het weet zijn de dingen die je altijd zo goed kende veranderd. Klik verder om de rest van deze schrijfsel te kunnen lezen.
Het is dinsdagavond. Ik ben in Utrecht voor school. Na schooltijd raak ik aan de praat met één van mijn klasgenoten van filosofie. Met hem kan ik altijd uren kletsen over filosofie, reizen en formule 1. Met de fiets aan de hand liep hij met mij mee naar de supermarkt. Daar waren namelijk een paar medestudenten journalistiek boodschappen aan het doen. Zij zouden ook lopend naar Utrecht Centraal gaan, dus wacht ik op hen. Terwijl mijn klasgenoot filosofie op de fiets stapt en wegfiets. Het lijkt alsof de avond zijn bestaan opslokt, voor ik het weet zie ik hem niet meer.
De medestudenten journalistiek komen de supermarkt uitgelopen. Met z’n allen lopen we door de kaasrechte straat naar het treinstation. Het is een weg die ik al vele malen heb gelopen. Een jaar en een maand om precies te zijn. Elke keer wanneer ik door deze straat loop word ik herinnerd aan alle leuke dingen die ik hier heb beleefd. Van rennen naar de trein, boodschappen doen op zaterdagochtend tot met hakken aan onderweg naar een feestje. Ik voel mijn gezwollen voeten na een avond uit weer wanneer ik er alleen maar eraan denk.
Terwijl mijn klasgenoten aan het nabespreken zijn van de les van die avond, dwalen mijn gedachten. Ik kijk omhoog waar al kleine schitteringen te zien zijn. Ik draai mijn hoofd naar links wanneer we een kapsalon voorbij lopen. Elke keer wanneer ik van school kom en lopend naar het station ga, dan draai ik mijn hoofd naar links wanneer de kapsalon rechts van me is. Dit doe ik inmiddels al en half jaar. Maar dit keer is het anders.
Mijn ogen zijn gericht op een huis aan de linkerkant van de straat. Het huis waar normaal vitrage hangt is leeg. Ik kan door het raam kijken vanaf de straat kant en vervolgens door het raam aan de achterkant van het huis. Er brandt geen licht, de meubels zijn weg en de planten voor het raam zijn verdwenen. Ik kijk verder omhoog en zie dat de bovenste kamer ook leeg is. Leeg alsof het nooit gebeurd is. Leeg alsof daar nooit iemand heeft gewoond. Leeg alsof ik daar geen deel van mijn leven heb gespendeerd.
Ik wist dat het zou gebeuren. Ze waren oud en ze wilden kleiner wonen. Dat is één van de reden waarom ik wegging. Maar niets is zo definitief dan een lege ruimte. Waar het niet uitmaakt of het dag of nacht is, het is toch niet bewoond. ‘Het is leeg’, mijn stem raakt de val van de avond en mijn medestudenten zijn meteen stil. Ze kijken nu ook omhoog en ze zien het. Geen beweging voor de ramen, geen tv die aanstaat en geen silhouetten te zien.
Mijn thuis voor meer dan een jaar is leeg en alles lijkt opeens anders. Het lijkt haast een droom, dat ik in deze mooie straat heb gewoond. Mijn voeten stappen verder op automatische piloot. Ik zie meer veranderingen. Andere panden die leeg stonden, toen ik nog in deze straat woonde zijn gevuld. Een snackbar heeft plaatsgemaakt voor een hipster café, een architectenbureau is nu een barbershop. Mijn wereld is op zijn kop. Mijn oude thuis, mijn droom om Utrecht te wonen, is leeg en lege panden hebben plaatsgemaakt voor nieuwe dromen van andere mensen.
Dag straat van mijn droom, het is nu tijd voor iemand anders haar droom.
Liefs,
Gek is dat hè, hoe snel dat kan veranderen. Bij mijn ouders hadden we hele fijne naaste buren, en toen zij verhuisd waren was dat ook heel raar “thuis”komen.