Titel: Muggenland
Auteur: David Arnold
Verschenen: juli 2017
Pagina’s: 336
Uitgever: Blossom Books
Waardering: 9/10
Sinds de scheiding van haar ouders woont Mim in het moeraslandschap van Mississippi. Als ze ontdekt dat haar moeder ziek is geworden, wil ze meteen naar haar toe. Maar om de een of andere totaal onbegrijpelijke, compleet idiote, vreselijk frustrerende reden mag ze niet van haar vader en haar stiefmoeder (ook wel ‘Klote-Kathy’).
Toestemming of niet: Mim stapt in een Greyhound-bus richting het noorden. Onderweg ontmoet ze een bijzonder groepje medereizigers die haar vijftienhonderd kilometer lange reis een paar onverwachte wendingen bezorgen. Om op de plaats van bestemming te kunnen komen, moet Mim de strijd aangaan met haar eigen demonen, en met haar ideeën over liefde, loyaliteit en wat het betekent om normaal te zijn.
Heb je De Kids of Appetite nog niet gelezen van David Arnold? Mooi, want lees dit boek eerst voor KOA aan. Waarom? Er is duidelijk een groei te zien in zijn boeken. En om maar meteen met de deur in huis te vallen… Zijn tweede boek heeft een veel diepere laag dan Muggenland.
Ik had al veel verschillende mensen gehoord over dit boek en hun bevindingen. Meestal hoorde ik geen goede dingen. Vele stopten algauw na 50 bladzijden en kwamen er niet doorheen. Toen ik aan vriendin Ajita vroeg welk boek ik zou moeten lezen zei ze zonder te aarzelen Muggenland. Zelf kwam ze met moeite in het boek. En gezien Ajita en ik bijna dezelfde smaak kwa boeken hebben wilde ze graag van mij weten wat ik van het boek vond.
Wat ik vond? Ik vond Muggenland enorm tof! Voor ik het wist was ik bij bladzijden 82 aangekomen en dat zonder moeite. Ik vloog door het boek heen en genoot van de schrijfkunst van David Arnold. In mijn recensie van KOA noemde ik het al. De auteur heeft namelijk naar mijn mening geen schrijfstijl, maar een schrijfkunst!
Vanaf het begin vond ik Mim een geweldig hoofdpersoon die in dit boek zowel een psychologische als een mentale strijdt aangaat. De manier hoe alles in haar hoofd werkt krijg je als lezer allemaal te lezen. Haar hysterische gedachten en al haar emotionele pieken. Ze was voor mijn zo’n herkenbaar personage die gek is in goede opzichte, rationeel en intelligent. Om haar reis te zien door het boek was erg verslavend. Ik bleef maar lezen en het liefst had ik het boek in één keer willen uitlezen. Mim haar groei is bijzonder en is anders dan ik ooit in een ander boek heb mogen lezen, omdat ook juist haar gebreken duidelijk naar voren komen in dit boek.
Het hele boek had een geweldig verhaallijn die twists had die ik niet zag aankomen. Het einde was wel snel en redelijk abrupt. Duidelijk moest de auteur een deadline halen, maar toch vond ik het verhaal juist een mooi einde hebben. Open, maar toch was het boek één geheel.
Heb jij Kids of Appetite gelezen?
Liefs,
Geef een reactie