‘Niet kunnen’ bestaat niet

Gepost op 12 maart 2016 door Katja in persoonlijk, Schrijfsels / 2 Comments

nietkunnen

Al faal je nog zo’n 20 toetsen, dat betekent niet meteen dat je iets niet kan. Het betekent dat je extra moet oefenen. Zoals je misschien weet heb ik een cursus gevolgd in Engeland een jaar geleden en dat had mijn 12 jarige ik niet verwacht die op elke schriftelijke overhoring van Engels een 1 haalde…

Als middelbare scholier was ik super onzeker over zo veel dingen en met name als het over school ging. Ik wilde de hoogste cijfers halen, maar helaas lukte dat niet omdat ik geen ster ben was in talen. En wiskunde… Tja dat begreep ik wel en ik wist het toe te passen, maar echt hoge cijfers halen deed ik niet. Gelukkig was daar biologie, aardrijkskunde, geschiedenis, natuur- en scheikunde. En alle kunstvakken vond ik ook fantastisch!

Maar het meest verschrikkelijke vak van allemaal was toch echt… Engels. En dat terwijl ik het zo’n mooie taal vond en nog steeds vind. Ik wist werkelijk geen raad met Engels. Ik merkte dat ik achter begon te lopen met Engels. Al mijn vriendinnen zaten op YouTube te luisteren naar bands. Ik had werkelijk geen idee waar die muzikanten over zongen. Mijn vriendinnen lazen Engelse magazines, want Nederlandse blaadjes waren zo niet cool. Maar ik begreep geen letter…

Toen ik zo’n 7 jaar oud was zouden de meeste meisjes zeggen dat ze prinses zouden willen worden. Niet ik. Ik wilde mode ontwerpster worden en over de hele wereld reizen, om de laatste trends te kunnen ontdekken. En wat moet je daarvoor kunnen? Juist, Engels…

Ik zette mijn trots opzij en ik kocht toen ik 12 was met een rood beschaamt hoofd een Disney tijdschrift, maar niet zomaar één. De Engelse variant. Dit tijdschrift was juist bedoeld voor 4 tot en met 6 jarigen om Engels te leren. Maar ik stopte desondanks de cd die achterin het tijdschrift zat in mijn cd-speler en ik probeerde zo goed mogelijk de stem na te spreken. Ik oefende elke dag. Geen uitzonderingen. Even voor het slapen gaan en ongeveer 2 keer in de week met cd. Na een tijdje begon ik het onder de knie te krijgen en ging ik naar de bibliotheek opzoek naar boeken met heel makkelijk Engels, maar toch een stapje moeilijker dan het Disney tijdschrift. Ik oefende en oefende. Ik sprak mijn woorden luid en duidelijk uit.

De toetsen gingen iets beter, maar ik vond het moeilijk om de andere vreemde talen in mijn hoofd te kunnen scheiden. Het hielp ook niet bepaald dat we op de dinsdagmiddag (Zie ik weet zelfs nog op welke dag! ik heb er een trauma aan over gehouden…) begonnen met Engels, daarna Frans en we sloten de dag af met Duits. Al die talen waren zo aan het mixen in mijn hoofd dat ik het niet kon… dacht ik.

In mijn tweede jaar van de middelbare school riep de mentor mij bij hem. Ik stond naast hem en hij vertelde mij dat ik zou blijven zitten. Ik huilde. Ik kon niet anders dan huilen, want blijven zitten zou betekenen dat ik faalde en ik wilde niet falen. Mijn mentor begon wat te mompelen en ik hoopte op dat moment zo erg dat mijn oren mij niet bedrogen. Ik moest een 8 halen op Engels en dan zou ik over mogen. Ik begon harder te huilen want in die 2 jaren op de middelbare school had ik nog nooit hoger gehaald dan een 4.

Het was de avond voordat ik mijn toets van Engels zou hebben en ik wist niet wat ik moest doen. Want hoe zou ik een 8 kunnen halen? Ja, ik had zo veel moeite erin gestoken, maar wat maakte het uit? Ik had nog nooit hoger dan een 4 gehaald… Ik gooide met Engels boek in de hoek van mijn kamer en ik kan me nog goed herinneren dat ik mezelf die nacht inslaap heb gehuild. De volgende ochtend werd ik wakker en het enige waaraan ik dacht was dat ik de toets zou maken met mijn kin om hoog. Ik maakte de toets zonder één keer te aarzelen. Toen was het wachten geblazen. Na een week wachten kreeg ik het verlossende woord dat ik zou blijven zitten… als ik geen 8 had gehaald. Wat ik wel had gehaald! Ik scoorde een 8,4! Ik weet nog dat ik na Engels de klas uitrende opzoek naar mijn mentor. Ik gilde mijn cijfer voor Engels naar hem toen ik hem (gelukkig) voor een lege klas zag staan. Met een hyper stemmetje zei ik: ‘Dit betekent toch dat ik over ga?’ ‘Ja’ was het antwoord.

Ik heb mij in allerlei bochten moeten wringen voor die 8,4, maar het was het waard. Want anders had ik waarschijnlijk nu deze blog niet gehad. Ik had namelijk andere keuzes gemaakt en stiekem ben ik van al mijn middelbare schoolcijfers het meest trots op die 8,4. Geen enkele 10 voor natuur- en scheikunde kunnen daar tegenop. Die 8,4 liet mij inzien dat wanneer je echt iets wilt bereiken dat je het ook kan. Het heeft mij 2 jaren gekost om dat cijfer te kunnen halen, maar ik heb het gehaald omdat ik een doel had. Inmiddels wil ik geen mode ontwerpster meer worden, maar Engels is uiteindelijk toch heel erg belangrijk voor mij geworden. Niet te vergeten ben ik verliefd op Engeland en dat ik de taal inmiddels vloeiend spreekt maakt het wel erg handig!

Liefs,

header31-860x280

Tags:


2 responses to “‘Niet kunnen’ bestaat niet

  1. Herkenbaar, hoor! Ik begon de 2e klas met een 2 voor Engels. De uitleg kwam echt niet bij mij binnen. Ik heb toen de laatste 10 weken van de 2e klas enorm zitten bikkelen op alle talen om naar het vwo te mogen. In de derde kregen we een andere docent en trok ik meteen bij haar aan de bel; ik kan dit niet. Die mevrouw, wat een held (ze heeft mijn moeder nog lesgegeven), zei dat ik me geen zorgen moest maken en dat het vast goed zou komen. Uiteindelijk haalde ik een 8 voor mijn examen. 😀
    Kan niet bestaat inderdaad niet.

  2. Jeej voor dit soort artikelen! Ik vraag me af en toe wel eens af of ik mezelf niet teveel push, of ik niet teveel van mezelf vraag. Maar aan de andere kant: je haalt je dromen alleen door hard te werken!

Laat een antwoord achter aan Emmy Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.