Titel: 13 minuten
Auteur: Sarah Pinborough
Verschenen: juni 2017
Pagina’s: 386
Uitgever: Best of YA
Waardering: 7/10
13 minuten is een aangrijpende psychologische thriller over angsten, manipulatie en de kracht van de waarheid. Een verbluffend verhaal dat vraagtekens zet bij wat we echt weten over de mensen die het dichtst bij ons staan.
Ik was dertien minuten dood.
Ik kan me niet meer herinneren hoe ik in het ijskoude water terechtkwam, maar dit weet ik nog wel: het was geen ongeluk en ik was niet suïcidaal.
Ze zeggen dat je je vrienden dichtbij moet houden en je vijanden nog dichterbij, maar als je een tiener bent, is het moeilijk om ze uit elkaar te houden. Mijn vrienden houden van me, dat weet ik zeker. Maar dat betekent niet dat ze niet hebben geprobeerd om me te vermoorden. Of wel?
Vorig jaar februari toen ik afscheid nam van mijn stageplek bij de redactie van Best of YA kreeg ik van mijn collega’s een bon. Ik mocht drie boeken uitzoeken uit het fonds die in de toekomst zouden komen. 13 minuten was één van de favorieten van mijn collega met wie ik veel projecten samen heb gedaan. Ze was zo enthousiast over het boek, dat ik het daarom meteen koos. Extra leuk is dat de auteur aanwezig zal zijn op YALFest 2018!
Het duurde even voordat ik het boek oppakte. Waarom? Ik denk dat ik niet echt in een thriller mood was de afgelopen tijd. Doordat ik veel met filosofie bezig ben geweest de afgelopen 7 maanden. Daarom wilde ik liever luchtigere boeken lezen. Onlangs wilde ik toch een boek waarbij ik echt even moest nadenken, een mysterie moet ontrafelen en een boek die rauw is. En rauw is 13 minuten.
Het verhaal is rustig opgebouwd. Spannend naarmate het einde nadert. Maar over het algemeen blijft het een rustig verhaal. Het is een dik boek en ondanks de rust in het verhaal was het absoluut niet saai. Er zaten ook geen stukken in het boek waarbij ik dacht dat het overbodig zou zijn. Want elk stukje in het boek leidt namelijk tot de oplossing.
Het leukste aan dit boek vind ik de afwisseling tussen het verhaal, dagboekfragmenten, sms’jes en delen uit het politierapport. Het zorgde er bij mij voor dat ik het verhaal interessant vond blijven. Echter vond ik het in het begin vervelend dat het verhaal perspectief van de alwetende verteller werd verteld. Ik lees bijna nooit boeken vanuit zo’n perspectief, maar eenmaal richting het einde van het verhaal begreep ik het eindelijk. Het voegt namelijk echt iets toe. Dat alles maakt het juist tot een heel tof verhaal.
Rauw. Het boek heeft zeker een rauw randje. Ik vind het erg leuk dat het boek voor YA geschreven is, maar dat de personages niet het standaard YA personage zijn. Het is alweer een tijd geleden sinds ik voor het laatst een boek heb gelezen waarin zo open over seks wordt gepraat. Daarnaast spelen ook andere dingen een rol. Zo roken een paar personages en doen ze aan drugs. Daardoor krijg ik het gevoel dat de personages echt zouden kunnen bestaan.
Plottwisten? Ja, die zitten er genoeg in. Maar persoonlijk zag ik ze allemaal al aankomen. Ik denk niet dat dit komt dat het boek niet goed is, want ik heb heel veel mensen gehoord dat ze het niet zagen aankomen. Maar ik denk dat ik al te veel informatie had voordat ik dit boek begon te lezen. Ik heb namelijk SAW (sociaal agogisch werk) gestudeerd. In die tijd werkte ik met veel probleem jongeren en dat zorgde ervoor dat ik de plottwisten wel zag aankomen. Maar ik weet zeker dat iemand die niet met deze doelgroep heeft gewerkt dat hij of zij overdonderd zal worden door de plottwisten. Pinborough schrijft namelijk steengoed en zelfs ondanks dat ik de gebeurtenissen zag aankomen, heb ik genoten van het boek en ik kijk ik enorm uit naar Het dodenhuis. Het tweede YA boek van de auteur die naar het Nederlands zal worden vertaald.
Lees jij ook weleens boeken waarbij je de gebeurtenissen zag aankomen, doordat je voorkennis had door bijvoorbeeld je vakgebied?
Liefs,
Geef een reactie