De stilte van mogelijkheden

Mijn hoofd bonkt. Maar om mij heen is het stil. Ik pak mijn koffer in en ik ga weg.

Een pijn steekt in mijn voorhoofd wanneer ik me in de stilte waan. Ergens in de middle of nowhere waar enkel de vogels te horen zijn, het gras zo groen is en de bloemen in bloei. De stralen van de zon gloeien op mijn wangen. Ik sluit mijn ogen. Gedachten dansen binnen mijn oogleden. De steek in mijn hoofd baant zich een weg door de rest van mijn lichaam.

De slaap heeft mijn lichaam en geest meegenomen de nacht in. Wanneer ik wakker word van de ochtend ga ik naar buiten. Wandelen door de tuinen van de natuur. De steken verlaten mijn lichaam. Ik voel me langzaam lichter. De dansende gedachten worden verdreven door dromen.

Droom. Een bizar, absurd en obscuur concept. Maar toch heb ik daarvoor alles opgegeven. Voor iets wat ik nooit zou kunnen aanraken, niet kan zien en nooit zal horen. Alleen mijn eigen acties zijn waarneembaar. Droom. Ik weet wat het betekent volgens het woordenboek. Begrijpen doe ik het niet. Niet op die manier althans. Ik heb het mijn eigen formulering gegeven. Die rolt van mijn tong.

Een droom is een goed verhaal. Maar een aaneenschakeling van dromen is leven. In mijn ogen tenminste. Ik gaf een huis op, verruilde het voor een rugzak met alles er in wat ik nodig had. Ik liftte naar plekken onbereikbaar voor mijn benen om mij te dragen.

Mijn 70 jarige ik zal denk ik minder blij zijn met de mij van nu. Een rug die heeft geslapen op meer bedden dan mijn nu 23 jarige ik zou kunnen tellen. En zo nu en dan ook op de vloer lag wanneer er eigenlijk geen plek meer was. Dankbaar zal ik altijd zijn voor alle mensen die mij een stukje van hun thuis aan mij gaven.

Altijd onderweg. Meer willen leren over andermans leven doormiddel van een conversatie of bezoeken van een museum. Hoe zou ik ooit verveelt kunnen raken?
Door het kennen van een verhaal van een ander leer ik mezelf weer beter vormen.
Ondertussen ga ik verder bouwen aan mijn eigen dromen.

Ik zal nooit iets kunnen bewijzen door papieren te laten zien over mijn kunnen of kennis. Je zou me moeten geloven. Of durven om mijn hand te pakken en mee te gaan op avontuur. Ik struikel en huppel door het leven. Stil staan voor een mooi geschreven document te ontvangen, heeft mij nooit geraakt. Voor mij is er meer dan dat.

Ambacht. Het vak leren van specialisten meteen in de praktijk. Dat heb ik altijd prachtig gevonden. Je ziet meteen iemand groeien. Waar nodig sla ik een boek open. Begrijpen doe ik dan al wel, maar ik wil doortastend zijn. Dankbaar ben ik voor alle mensen die in mij durfden te geloven en mij een stukje van hun ambacht aan mij overdroegen.

Daarna neem ik altijd even de tijd. Om weg te zijn. Alleen. Verder trekken met mijn rugzak. Zo ver mijn voeten kunnen lopen. Mijn hart is mijn atlas, mijn hoofd is mijn kompas en al die onbekenden zullen mij wegwijs maken onderweg van droom naar droom.

Het is niet zozeer dat ik op reis ga om weg te vluchten. Ik ga weg op zoek naar de stilte. Stilte die mijn creativiteit voedt, mij nieuwe inzichten geeft. Ik noem het de stilte van mogelijkheden. Geen gedachten die dansen, het geluid lijkt te verstommen naar de achtergrond en mijn lichaam voelt als een boom die zich voor een moment lijkt te wortelen in de aarde. Voor mijn voeten verder gaan om een nieuw thuis te vinden.  

Ik zie bergen. Ik klim. Ik zie de horizon. En al de bergen daar tussenin. Altijd op ontdekkingstocht door een aaneenschakeling van dromen die ik mijn leven mag noemen.

Liefs,