Een taxirit om nooit te vergeten

Gepost op 4 december 2017 door Katja in Schrijfsels / 1 Comment

Met de taxi ergens naartoe? Dat doe ik zelden. Onlangs stapte ik toch in een taxi. Dit is een schrijfsel over perfecte timing, maar bovenal geluk.

Wanneer ik op maandag op Amersfoort Centraal aankom met de trein regent het pijpenstelen. Ik besluit om niet mijn fiets uit het rek te halen, maar de bus te pakken. Niet slim! Ja, oké ik bleef natuurlijk droog. Maar op dinsdag heb ik school en dan is het makkelijker om van het landgoed met de fiets naar het treinstation te gaan. Na 16:00 gaan er namelijk geen bussen meer bij de bushalte dichtbij het landgoed

Dinsdagochtend moest ik dan vroeg beginnen om één van de laatste bussen te kunnen pakken. Daar stond ik dan te wachten bij de bushalte die naast de begraafplaats staat. Over creepy feelings gesproken. Het begon al koud te worden en ze zon zat allang verscholen achter een dikke laag grijze wolken. Wanneer ik mijn gezicht half verscholen heb in mijn sjaal komt er een taxi aangereden. Hij stopte voor de receptie van de begraafplaats. Een gezin stapte uit.

De taxi draaide een rondje en ging ervandoor. Ik zag de achterlichten het terrein al bijna verlaten. Maar dan gebeurt er iets bijzonders. De taxi ging in zijn achteruit. Een zijraam ging open. Een stem vroeg aan mij of ik naar het centraal station moest. Toen ik ja zei ging er letterlijk een deur voor mij open. Ik stapte in en ik had een gratis taxirit. In Amersfoort verzamelen de taxi’s naast het station. Het was daarom een kleine moeite om mij daar af te zetten.

Ik raakte in gesprek met de taxichauffeur. Een jonge man. Ik schatte ergens begin 30. Hij vertelde mij dat hij nooit iemand in de kou wil laten staan. Dan neemt hij liever iemand gratis mee, dan dat hij mensen laat staan. Zij beweegredenen? Daar kwam ik al snel achter toen ik met hem verder kletste. Hij vroeg waar ik vandaan kwam. Ik legde het uit zonder de plaatsnaam te noemen, maar hij deed een gokje en wist vervolgens de plek waar ik ben op gegroeid. Het was niet gek dat hij in één keer goed gokte waar ik vandaan kom. Hij kende de plek.

De plek in het Noorden waar ik woon heeft namelijk een grote AZC. Zelf heeft de taxichauffeur in een andere AZC gezeten, maar vrienden van hem zaten daar. Hij zei dat hij geluk had. Relatief gezien heeft hij niet lang in een AZC gezeten voordat hij definitief in Nederland mocht blijven. Zijn eerste vriendin was een Fries meisje van wie hij de Nederlandse taal leerde.

De taxichauffeur zei dat hij blij was dat hij snel wist dat hij in Nederland mocht blijven, maar hij wist ook hoe het is om in de kou te staan. Daarom wil hij nooit iemand anders in de kou laten staan. Of zoals hij het zo mooi zei: Nederland gaf mij een thuis en nu breng ik andere mensen dichterbij hun bestemming.

Misschien zouden we allemaal wat meer zoals deze taxichauffeur moeten zijn. Hij had weinig, heeft een verschrikkelijke tijd achter de rug, maar nog steeds wil hij geven. Want elk klein beetje helpt. Laat daarom nooit iemand in de kou staan. Hoe klein een gebaar ook is, het kan voor iemand anders van grote waarde zijn.

Liefs,

Tags:


One response to “Een taxirit om nooit te vergeten

Laat een antwoord achter aan Anouk Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.