‘Hé, je straalt!’

Soms zijn het de mensen die je al een tijdje kent juist degenen die je kunnen verrassen met een opmerking. Dat had ik tenminste onlangs. Lees je mee met deze nieuwe schrijfsel?

Met gezicht laat ik opwarmen door het zomerse zonnetje die zo nu en dan door de wolken weet te piepen. Afgewisseld met regen tovert de zon toch een glimlach op mijn gezicht. Terwijl de trein zich een weg baant over de rails laat ik mijn lichaam geheel ontspannen. Ik doe mijn ogen dicht. Doormiddel van het wisselen van sporen weet ik telkens weer bij welk station de trein nu weer aangekomen is. Ik ken het liedje van voor naar achteren. Het voelt vertrouwd. Alsof ik nooit iets anders heb gedaan.

De kou slaat toe wanneer ik in mijn tweede trein van die dag zit. De zon heeft zich verscholen achter de wolken. En regen klettert inmiddels tegen de ramen. Tik. Tok. Tik. Ik trek mijn jas wat verder dicht. Voor de trein bij mijn eindstation is ga ik alvast bij de deur staan. De deuren gaan open en ik ruik het. Ik ruik de geur van mijn stad. Zonder dat de zon zich laat zien, verschijnt er een lach op mijn gezicht.

Met stevige passen vervolg ik mijn weg. Ik wandel langs de grachten. Ik bekijk de mensen om mij heen die met net zulke stevige passen lopen als ik. Ik neem de sfeer in mij op. En dat is het moment dat ik mij realiseer: ik ben thuis! Het is waar wat ze zeggen. De stad waar je je studententijd doorbrengt, die stad zal altijd een speciaal plekje in je hart hebben. Mijn stad, Utrecht.

Ik loop naar het café waar ik heb afgesproken met een vriendin. Ik blijf bij de ingang op haar wachten. Het begint te regenen en toch blijft de glimlach op mijn gezicht. Mijn vriendin komt net aangelopen voordat de regenspetters lijken te veranderen in bakken met water. Het café heeft meerdere verdiepingen en we gaan gezellig in de kelder zitten op een roze fluwelen bank. Het licht in de kelder is fel genoeg om elkaar aan te kunnen kijken, maar donker genoeg om toch een soort kelder sfeer te hebben.

Met z’n tweetjes zitten we in een hoekje genesteld. We kletsen over van alles en nog wat. Ik ben al een tijdje aan het woord voordat ik mijn verhaal eindig. ‘He, je straalt!’, noemt mijn vriendin tussen neus en lippen door. ‘O, echt… doe ik dat?’ Met een knik en een volmondige ‘ja’ bevestigt ze dit.

Het duurt even voordat ik mij realiseer waarom ik straal, maar het was mijn vriendin die meer precies een tijdsaanduiding kon geven. ‘Je straalt net zoals toen ik je leerde kennen’. Deze vriendin leerde ik twee jaar geleden kennen tijdens mijn stage bij VBKMedia. Ik kan het mij nog goed herinneren die zomer. Het was de zomer dat ik uit huis ging, de zomer van de keuzes. En wat er daarna gebeurde? Na een aantal maanden verhuisde ik naar Utrecht en ik denk dat dat het moment was dat er dingen voor mij aan het veranderen waren.

Ik verloor mijn passies uit het oog. Lezen, bloggen en mijn loopbaan. Maar nu het bijna aangebroken is dat ik een nieuw avontuur tegemoet ga, zit ik weer vol energie. En merk ik stukje bij beetje dat mijn passies terugkomen. En ja, ik straal weer!

Liefs,