Het gevoel van Imposter Syndrome

Een flink aantal jaar had ik geen idee dat zoiets bestond en dat ik niet alleen ben met dit gevoel. Het imposter syndrome.

Het begon denk ik voor mij toen ik op het MBO zat. Topscoorder van mijn opleiding. Op een dag werden mijn ouders en ik naar de school gevraagd voor een gesprek. Ze wilden mij in een klas plaatsen waar je alleen in kan zitten als je geselecteerd bent. Ik weigerde. De reden? Ik vond het niet eerlijk dat ik was geselecteerd voor het programma zonder dat ik me op had gegeven. Zo’n 80 leerlingen hadden zich aangemeld voor een klas van maar 12 leerlingen. Naast dat het ook totaal niet bij mijn beeld paste voor de toekomst, was mijn schuldgevoel groter. Mijn klasgenoten heb ik het nooit verteld. Ik kon het niet, want het zou dan bijna hebben betekend dat ik iemands plek zou innemen. Het enige wat ik dacht: ik ben het niet waard.

Natuurlijk waren er ook nog momenten die daarna volgenden en allemaal onderdeel zijn geweest van mijn imposter syndrome, maar die raakten mij niet zo erg als het volgende. Toen mijn blog groeide, groeide de meningen over mij ook mee. Al luisterde ik daar niet naar toch merkte ik wel dat ik anders werd behandeld. Ik was niet Katja meer. Ik was wat mijn CV zei, de mensen die ik kende en misschien nog wel belangrijker… mensen die mij kenden. Het heeft ervoor gezorgd dat ik in een werkfunctie ooit ben beland die ik niet had gehaald als ik gewoon Katja was. Vanzelfsprekend groeide de imposter syndrome. Het was zelfs zo erg dat het van de redenen was dat ik wilde stoppen met That Blonde Woman. Ik begreep namelijk niet meer wie ik was.

Iedereen zei altijd tegen mij hoeveel geluk ik had wat ik mocht ervaren in mijn leven. Ik geloofde dus ook dat het geluk was. Iedereen zei het. Waarom zou dat dan niet waar zijn?
Omdat het niet waar is. Wat ik heb gedaan in mijn leven bestond uit werken. Sommige mensen zouden ‘hard werken’ zeggen. Maar om eerlijk te zijn geloof ik niet in hard werken. Ik geloof wel in efficiënt werken. En ik geloof in jezelf openstellen voor anderen.

Gek, ik luister eigenlijk nooit naar iemand als het gaat om bijvoorbeeld het maken van keuzes. Alleen omdat iets heel vaak tegen mij werd gezegd, was het moment dat ik het begon te geloven. Het probleem is denk ik dat anderen niet zien wat je doet. Je kan namelijk wel vertellen wat je doet, maar het is anders dan wanneer je het ervaart.

Niemand zag de nachten dat ik niet sliep en nog bezig was voor school terwijl ik een paar uur later al zou moeten opstaan voor stage. Niemand zag dat ik de avonden en het weekend gebruikte om te werken aan mijn eigen bedrijf. Ze zagen de foto’s op Instagram dat ik op een feest was. Zonder te realiseren dat ik een dikke laag concealer droeg om mijn wallen te verbergen.
Nee, ik heb het nooit gedaan omdat ik dacht dat het van mij werd verwacht. Ik ging naar school, stage en runde een eigen bedrijf omdat ik het zelf werkelijk fantastisch vond. Geluk had absoluut niets te maken met de plekken waar ik beland was. Dankzij werken bereikte ik al die mooie dingen.

Tijdens mijn Junior-directeurschap was ik bang dat ik niet goed genoeg zou zijn, dat ik niet waard was voor die positie. Om eerlijk te zijn had ik niet eens verwacht dat ik zou worden aangenomen. Ik voelde me niet gekwalificeerd genoeg. Pas in de laatste maanden in die functie begreep ik eindelijk waarom ik was gekozen. Ik hou van mijn vak, cultuur is mijn ding en ik voelde me als een vis in het water in het museum. Ja, ik was het wel waard en gekwalificeerd.

Het was voor mij een hele mindset switch die ik moest gaan maken. Bij bepaalde gebeurtenissen in mijn leven moest ik dan ook echt even stil staan om te begrijpen of het nou lag aan de imposter syndrome.

Al snel merkte ik een verschil. De groei stopte en begon zelfs te krimpen. Het volledige gevoel is nog niet weg, maar het bepaalt niet meer mijn gedachten. Ik begin zelfs mensen te verbeteren wanneer ze zeggen dat ik veel geluk heb. Want nee, ik heb geen geluk. Ik heb gewerkt en dat het ook nog eens mijn passie is is een grote bonus!

Liefs,