Ik en mijn paniekstoornis

Gepost op 14 mei 2017 door Katja in persoonlijk, Schrijfsels / 3 Comments

Het is de laatste dag van mental health awareness week 2017. En vandaag deel ik een persoonlijk verhaal: ik en mijn paniekstoornis.

Ermee geboren

Tijdens één van mijn eerste paniekaanvallen was ik 6 jaar oud. Het was laat in de avond en ik had al uren horen te slapen. En dat deed ik ook, maar iets die avond triggerde de stoornis in mij. Zo snel als ik kon rende ik naar mijn moeder die in de woonkamer op de bank zat en TV aan het kijken was. Ik kon niet stoppen met huilen. Ze noemde het een ‘nachtmerrie’. Ik had een nachtmerrie gehad. Het kostte mij jaren om uit te vogelen dat ik vermoed ik rond deze tijd mijn eerste paniekaanval kreeg. Maar waarom noemde ze het dan een nachtmerrie? Ik denk omdat mijn beschrijvingen van een aanval altijd heel erg hebben geleken op een nachtmerrie, maar daar kom ik nog op terug.

Een paniekstoornis, daarmee kan je worden geboren of kan je krijgen door een ernstig trauma. Ik ben ermee geboren. Dus dit betekent dat ik al mijn hele leven met deze stoornis deal. Het is niet altijd even makkelijk, maar door de jaren heen heb ik er veel over geleerd en weet ik hoe ik ermee om moet gaan.

Nachtmerrie

Wat is een paniekstoornis precies? Een paniekstoornis uit zich altijd op een andere manier. Dat maakt het ook totaal anders dan een angststoornis (deze stoornissen worden vaak doorelkaar gehaald). Bij een angststoornis is het altijd dezelfde angst waardoor je een aanval krijgt. Hoe het wordt getriggerd is daardoor voorspelbaarder. Dit is helaas niet het geval bij een paniekstoornis. Deze stoornis kan op elk moment van de dag getriggerd worden. Er hoeft zelfs geen echte aanleiding te zijn. Daarnaast is het elke keer een andere angst. Echter, herhalen sommige angsten zich.

Zo stond ik een tijdje terug in de winkel samen met mijn moeder. We hadden een leuke dag en waren rustig iets aan het bekijken. Ik voelde me gezond en fit. Daarnaast was het tamelijk rustig in de winkel. Opeens leek het alsof mijn lichaam een schok kreeg. Ik had een aanval. Midden. In. De. Winkel. Mijn borst kneep zich samen en ik kreeg voor mijn gevoel geen adem. Dit is mijn nachtmerrie terwijl ik wakker ben. Op het moment van zo’n aanval zijn er verschillende dingen die ik zie gebeuren. 1. Al mijn zintuigen staan op scherp. Ik zie alles wat er gebeurt in de winkel. 2. Wat er in mijn hoofd gebeurt. Spoken noem ik het. Ik zie de meest afschuwelijke beelden. Dit is de stoornis die een spel speelt met mij. Hoe ik het voor mijn ogen zien? Het lijkt haast alsof ik 2 TV schermen voor me zie. Waarop bovenstaande 2 gebeurtenissen op worden afgezonden.

Hoe het lijkt vanaf de buitenkant? Mijn moeder dacht, tijdens die schok die door mijn lichaam ging, dat ik door mijn rug ging. Mijn ogen keken in de verte en ik kon niet reageren op haar vraag of alles goed met mij ging. Voor haar kost het maar een paar seconden voordat ik bij ben. Maar dat is niet hoe het voelt voor mij. Ik had het idee dat het mij toch wel een paar minuten kostte voordat ik reageerde. Dit omdat de stoornis een spel in mijn hoofd aan het spelen is en ik veel moet verwerken in zeer korte tijd.

Elke aanval is anders

Dit was één van de vele soorten aanvallen die ik kan hebben. Soms heb ik geen lichamelijke reactie zoals die schok en staar ik alleen in de verte. Meestal is het laatste het geval. Hoe kan dat? Omdat ik getraind ben in mijn paniekstoornis. Ik weet wat ik moet doen om mezelf rustig te krijgen, zodat ik niet in huilen uitbarst. Inmiddels kan ik zelfs kleine aanvallen uitstellen, maar ik kan niet een aanval ontlopen. Dat ik een aanval krijg, dat is zeker. De vraag is alleen: wanneer dan?

Ik en reizen

Maar wacht even… ik reis toch best veel? Yup, ik reis veel en dat is voor mijn stoornis niet altijd even fijn. Zolang ik mij op bekend terrein bevindt, dan weet ik altijd hoe ik mijn paniekstoornis onder controle moet houden. Maar wanneer ik op een plek ben waar ik niets ken en al helemaal in het buitenland… dan kan het heel goed zijn dat mijn paniekaanvallen erger zijn. Zo heb ik in Newcastle een behoorlijk heftige aanval gehad en dat heb ik ook in deze blogpost geschreven.

Misschien vraag je je nu wel af: ‘Is dit de reden waarom je zolang hebt gewacht met vliegen?’ Ja, dat klopt! Ik vind het meestal niet erg om dingen op reis te doen die ik nog nooit eerder heb gedaan. Maar zoiets als vliegen vond ik een te big of a deal om dat meteen in mijn eentje te doen. Gelukkig was daar vriendin Rosa die mij door die dag heen sleepte.

Maar waarom reis ik zo veel als het mij veel meer paniekaanvallen oplevert, dan wanneer ik niet reis? Ik zie het alsof ik 2 keuzes heb. 1. Je kan thuis blijven, zodat je nooit alleen bent wanneer het gebeurt en dit voorkomt. Of 2, je gaat doen waar je van droomt. Ik kies voor het tweede en om eerlijk te zijn zie ik het niet als een keuze. Als je ergens van droomt moet je je niet tegen laten houden. Alle wegen leiden naar Rome, daar geloof ik heilig in.

Waarom nu?

De reden dat ik heb besloten om mijn paniekstoornis met de wereld te delen is, omdat ik vind dat ik mij er niet voor moet schamen. Ik vind dat dit een onderwerp zou moeten zijn waar je openlijk over zou moeten kunnen praten. Ik heb lang mijn mond stevig dichtgehouden en dat wil ik niet meer.

Hoe leuk mijn leven eruit mag zien op een Instagram foto, dat is maar een deel van de waarheid.

Liefs,

Tags:


3 responses to “Ik en mijn paniekstoornis

Laat een antwoord achter aan Edriënne Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.