Verlaat kerstcadeau

Gepost op 29 december 2015 door Katja in persoonlijk, Schrijfsels / 17 Comments

headersleutel

Op tweede kerstdag kreeg ik een klein cadeau. Niet van mijn vader, niet van mijn moeder en niets onder de boom. Ik kreeg iets wat te omvatten is in één woord. Na twee nachtjes slapen werd het kleine cadeau een groot cadeau. Maar beide cadeaus zullen nooit ingepakt kunnen worden. Iemand een idee? Lees snel verder!

Soms heb ik zo’n moment dat ik alles even van me af moet schrijven. Afgelopen zondag was zo’n moment. Als je dacht dat Dag (t)huis gewoon een post was… dan had je het mis. Want ik vroeg mij op dat moment af wat een thuis is en nu ik het weet is het minder moeilijk om mijn grote cadeau ‘uit te pakken’.

Ik ken het gevoel van zenuwachtigheid en onzekerheid die door mijn aderen stroomt. Maar ik weet hoe het gaat, daarvoor hoef ik niet zenuwachtig te zijn. Onzekerheid is ook nergens voor nodig, want wat maakt het uit wanneer het niet door gaat? Niets.

Ondanks deze gedachten blijft het gevoel dat mijn maag verkrampt. Ik loop naar de bushalte en wacht. Niet veel later wanneer ik in de bus zit stap ik uit. Loop een klein stukje en druk op de bel. De deur gaat met een luid gezoem open en op dat moment weet ik… dit voelt aan als een thuis.

Een vrouw van middelbare leeftijd komt de trap af en met één enkel handgebaar en de woorden ‘Je komt voor de kamer?’ weet ik dat ik goed zit. Ik loop via de steile trap naar boven naar de woonkamer en schud handen van 3 mensen. Meneer en mevrouw X (Dit is de naam die ik ze voortaan zal geven) en de huidige student van de eerder genoemde kamer.

Ik word onderworpen aan een soort van kruisverhoor en voor ik het weet sta ik in een prachtige kamer met een groot raam, eigen keuken en niet geheel onbelangrijk een kamer die ik kan betalen met mijn stagevergoeding.

Nu zal je misschien denken: ‘Je hebt de kamer gekregen. Dat is het einde van het verhaal, toch?’ *lacht achter laptop* Nee, het verhaal wordt nog veel leuker.

Na de kamer bekeken te hebben liepen we terug naar de woonkamer. Ik kreeg te horen dat er die avond nog een meisje zou komen kijken. Inmiddels keek ik met één opgetrokken wenkbrauw. Want hoeveel meiden zouden en er voor mij zijn geweest? Die gedachten werden ruw onderbroken (nog nooit ben ik daar zo blij om geweest!) de huidige student van die kamer vertelde dat van de kleine 30 meiden die een bericht hadden gestuurd was ik samen met een ander meisje uitgenodigd om op gesprek te komen.

Van één wenkbrauw omhoog schoten beide wenkbrauwen zo hoog dat ik bijna dacht dat ze het plafon zouden raken. Ik heb nog nooit zoveel geluk gehad tijdens het hospiteren. Na mij kwam het andere uitgekozen meisje. Ik heb haar niet gezien. Maar beter ook, want anders zou haar gezicht maar blijven malen in mijn hoofd. Dezelfde avond nog zou ik een telefoontje krijgen van meneer en mevrouw X. Maar het werd 9 uur, half 10 en bijna 10 uur ’s avonds toen ik van de huidige student van de kamer een bericht ontving dat meneer en mevrouw X pas de volgende dag zouden gaan bellen.

De rest van de avond liep ik te ijsberen in mijn studentenkamer. Het voelt dubbel. Begrijp mij niet verkeerd ik ben ontzettend blij dat ik zo’n mooie kamer mocht bekijken, maar mijn huisgenoten ga ik ook missen wanneer ik de kamer krijg.

De volgende dag, het was bijna middag en mijn mobiel ging af. ‘Goede dag, u spreekt met Katja Blauw.’ Meneer X vertelde mij aan de andere kant van de lijn dat er die avond naast mij ook nog dat andere meisje was gekomen. En dat ik het helaas niet was geworden. Een halve seconde lang was ik opgelucht. Geen afstand nemen van mijn huidige studentenkamer, geen verhuizing en dit alles zou ik nooit hoeven te vertellen aan mijn huisgenoten. Totdat ik mevrouw X op de achtergrond hoorde: ‘Het is Katja die je aan de telefoon hebt!’ Ik hoorde meneer X schrikken. ‘Katja’ zei hij op luide toon. ‘Katja, krijgt de kamer.’ Ik was verward en vroeg of meneer X het nog één keer duidelijk wilde zeggen. Om nog geen halve seconde na zijn antwoord te vragen of dat andere meisje het echt niet was geworden. Nee, ik ben uitgekozen.

Meteen na het telefoontje met meneer X belde ik met mijn moeder. ‘Met mama’ (Dit is wat mijn moeder standaard zegt wanneer ze ziet dat ik het ben) ‘Houston, we have a problem.’ ‘Ja, we moeten haar verhuizen.’ Hoor ik mijn moeder zeggen tegen de andere mensen met wie ze in de kamer zit.

Liefs,

header31-860x280

P.s. Marcia en Vera ik weet dat jullie dit lezen. Echt ik ga jullie missen. Voor mij ging dit alles ook een beetje snel. Voor kerst had ik gereageerd op deze kamer, met kerst kreeg ik een berichtje, de dag na kerst gesprek om vervolgens de dag erna de kamer te krijgen.

Marcia, met wie moet ik nu mijn eet(on)gewoontes delen? Vera, wie geeft mij nu een knuffel wanneer ik het even nodig heb? Ik weet het. Ik heb op de kamer gereageerd, dus de gevolgen zijn logisch. Binnenkort zal ik het beter uitleggen.

Tags:


17 responses to “Verlaat kerstcadeau

  1. Gefeliciteerd met je nieuwe kamer! Verhuizen is altijd spannend, maar vergeet niet dat je altijd nog met je oude huisgenoten kunt afspreken of bij elkaar kunt komen koken. Veel geluk met je nieuwe kamer zo in het nieuwe jaar!

Laat een antwoord achter aan Monica Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.