Vriendschap

Gepost op 4 oktober 2015 door Katja in Schrijfsels / 8 Comments

large

Vriendschap is iets puurs, bijzonder en wanneer het echte vriendschap is dan voelt het aan alsof het familie is. Althans dat is hoe ik het zie. Maar wat is vriendschap?

Voor iedereen kan het begrip ‘Vriendschap’ iets anders betekenen, een ander gevoel oproepen. Ik zal eerlijk zijn. Tot mijn veertiende wist ik niet wat ‘vriendschap’ inhield. Ik werd altijd beschouwd als het buitenbeentje. Alleen? Nee, ik heb mij zelden alleen gevoeld in die tijd. Misschien is dat ook de reden dat ik mij nooit alleen voel wanneer ik alleen ben. Als enig kind ben ik er praktisch mee opgegroeid.

Heb je al door de regels gelezen? Ja, dan weet je dat ik dus op de basisschool geen vrienden had. Geen echte tenminste… alleen als de andere kinderen niemand anders hadden om mee te spelen. Op de middelbare school was het mijn doel, net als in elke Amerikaanse High School film, om populair te worden. Ik wilde voor één keer erbij horen. In mijn tweede jaar lukte het mij. Ik zat aan de coole meiden tafel!!! Was ik gelukkig? Nee. Mijn grote droom van een grote groep vriendinnen die met elkaar lachen (zeg rustig giechelen) spatte uit elkaar toen ik de meiden hoorde roddelen over iemand die normaal bij ons zat in de pauze, maar er nu niet bijzat omdat ze ziek was. Ik begreep het eerst niet. We zijn toch vriendinnen? Dan doe je dat niet. Op dat moment durfde ik er niet meteen iets over te zeggen, dus liet ik het er maar bij.

De volgende dag was het meisje beter en dezelfde meiden die de dag ervoor over haar aan het roddelen waren, waren haar nu aan het omhelzen alsof ze elkaar in 5 jaar niet gezien hadden. Ik walgde ervan. Nee, niet van die zogenaamde vriendinnen. Ik walgde van mezelf! Dat ik mijn mond niet opentrok de dag ervoor, toen die meiden gemene dingen zeiden over het meisje die er toen niet bij was. Maar ik had toch mijn zin? Ik hoorde eindelijk bij het populaire kliekje? Vanaf dat moment realiseerde ik mij dat vriendschap voor mij iets anders betekende.

Een ander meisje (laat ik haar voor het gemak meisje X noemen) uit mijn eigen klas had mij al een keer uitgenodigd om bij haar en haar vriendinnen aan tafel te komen zitten. Dat deed ik de volgende dag in de middag pauze. Het was als thuiskomen en dat in een hele grote gezellige familie van zo’n 8 meiden! Gezellig kletsen, slaapfeestjes, giechelen om jongens. Het was alles wat ik mij had voorgesteld en meer. En dat voor bijna 3 schooljaren. We claimden één bepaalde tafel elke pauze, voor en na school. Al snel groeide onze vriendinnengroep van 8 naar 10, 15, 18, 20 en op het laatst telden we 25 meiden. We waren één grote familie, de Tafelvriendinnen.

Meisje X en ik waren beste vriendinnen. Beiden hadden wij de droom om populair te zijn. Maar we leerden dat je niet perse populair hoeft te zijn in de hele school. Je kan ook populair zijn binnen je eigen vriendinnengroep. Met onze roze broeken, zwarte top en zwarte hakken. Eén arm ingehaakt. Zo liep ik samen met meisje X door de gangen. Zei ik lopen? Het was eerder paraderen. En nee, wij hoefden in de schoolgangen nooit op te letten dat we leerlingen moesten ontwijken. De leerlingen gingen aan de kant zodra ze ons met z’n tweeën zagen. Doordat we lak aan het normale structuur onder de leerlingen hadden, populair waren in onze eigen groep, lieten mensen ons op deze manier door de school paraderen. Ze accepteerden het en lieten ons onze gang gaan.

Ik heb een lange tijd gedacht dat dit echte vriendschap was. Nu achteraf was het behoorlijk oppervlakkig. Niet alleen onze vriendschap, maar ook zag ik de wereld zo zwart-wit.

Altijd als iemand mij vraagt wat het mooiste is aan het bloggen, dan zeg ik altijd: de vriendschappen die ik daardoor gesloten heb. Hoe ik in dit bloggerswereldje terecht ben gekomen is allemaal zo natuurlijk gegaan en ik werd meteen opgenomen in een geweldige groep vrienden. Met een deel ervan ben ik zelfs afgelopen zomer naar London geweest. In dit groepje hoef ik niet de populairste te zijn, ik ben niet het buitenbeentje. Ik ben mij. En dat is precies goed!

Heel typisch was dat ik diezelfde vakantie meisje X mij een berichtje stuurde. Om je het verhaal te besparen… Die ‘vriendschap’ is nu over. Ik ben over de jaren gegroeid in mijn denken, het ruimer denken. Niet alles is zwart-wit. Er is namelijk zoveel grijs.

Het is niet zo dat ik helemaal geen vriendschappen heb overgehouden aan de Tafelvriendinnen. Met mij erbij gerekend zijn we overgebleven met 5 vriendinnen. De rest heeft onderling ruzie met elkaar gekregen of spreken elkaar gewoon weg niet meer. Het is raar om dit te beseffen, maar ik denk dat het er allemaal bij hoort bij het opgroeien. Toch gek dat een vriendinnengroep van 25 meiden nog maar met 5 over zijn. Helaas zien we elkaar maar één keer in het jaar (of nou ja dat is het enige moment dat we met z’n vijven zijn), elk tweede weekend van april houden we elkaar stevig vast en heffen we een glaasje (voor mij geen alcohol, want ik ben altijd de BOB) en bespreken wij uitgebreid over ons afgelopen jaar. En met alles. Bedoel ik ook echt ALLES. Er worden tranen gelaten van verdriet en vreugde. Elke keer weer voelt het als thuiskomen.

Vriendschap is voor mij niet een wedstrijdje wie het populairst is, bestaat niet uit een vriendin die een Stella is (yup, ik maakte een referentie naar Lobsters). Vriendschap is puur, iets bijzonders en het voelt als thuiskomen bij je familie, mijn eigen gekozen familie.

Liefs,

header31-860x280

Tags:


8 responses to “Vriendschap

  1. Wow mooi geschreven! Ik heb één hele goede vriendin over gehouden aan de middelbare school. Onze vriendschap heeft een tijdje in de koelkast gestaan maar sinds een jaar of vier is hij weer opgebloeid. We doen leuke dingen samen, delen lief en leed en het is gewoon goed zo. Ook al zien we elkaar niet elke dag. Maar ik besef heel goed dat vriendschappen zoals deze wel heel erg zeldzaam zijn, dus ik koester hem ook.
    Net als jij ben ik enig kind en om eerlijk te zijn vind ik het af en toe heerlijk om even alleen te zijn.

  2. Heel sterk geschreven! Ik herken het wel hoor, ik heb ook een periode gehad dat ik graag bij de populaire groep wilde horen en daar ook een tijdje bij hoorde, maar er vervolgens achterkwam dat het gewoon helemaal mijn soort meiden niet waren. Inmiddels heb ik een select groepje mensen die ik echt mijn vrienden kan noemen en dat vind ik meer dan genoeg, omdat ik het vooral belangrijk vind met mensen om te gaan die bij mij passen.

  3. Wauw wat heb je dit artikel toch prachtig geschreven en zo mooi verwoord! Ik hoop dat je je nooit anders voor hoeft te doen dan je bent, want als iemand een hart van goud heeft dan ben jij het wel <3

  4. Ik denk dat vrienden blijven met 25 meiden niet echt mogelijk is in het volwassen leven, dat je er 5 aan hebt overgehouden is al een mooi aantal! 🙂 Vriendschappen worden er met ouder worden helaas niet makkelijker op. Op sommige mensen kan je rekenen, anderen kunnen je nog steeds (onaangenaam) verrassen in bepaalde situaties, zelfs al ken je ze al tien jaar. Mooi blogpostje alleszins, je zet me aan het denken 🙂

Laat een antwoord achter aan Vivian Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.