Titel: De Kids Of Appetite
Auteur: David Arnold
Verschenen: februari 2017
Pagina’s: 328
Uitgever: Blossom Books
Waardering: 10/10
Bruno Victor Benucci III en Madeline Falco hebben een verhaal te vertellen. Het begint met de dood van Vics vader en eindigt met een moord. De politie van Hackensack wil heel graag horen wat er allemaal is gebeurd. Maar dit verhaal is niet zomaar verteld.
Dit is een verhaal over:
1. Een urn met uitstrooi-instructies
2. De gedenkwaardige natuur van de Palisades in de winter
3. Een slapende onderzeeër
4. Twee liedjes over bloemen
5. Cool zijn op een ouderwetse manier
6. Zonsondergangen & ijsjes & boomgaarden & kerkhoven
7. Gelijktijdige totale tegenstrijdigheden
8. Ternauwernood ontsnappen uit een door oorlog verscheurd land
9. Een verhalenverzamelaar
10. Een verlaten kas als hoofdkwartier
11. Hoe je naar iemand luistert die niet praat
12. Verliefd worden op een schilderij
13. Verliefd worden op een liedje
14. Verliefd worden
Vic mist zijn vader, die twee jaar geleden is overleden. Als de stomme nieuwe vriend van Vics moeder haar een aanzoek doet, raakt Vic in paniek en rent hij weg van huis. Zijn vaders urn en zijn eigen verdriet zijn de enige dingen die hij meeneemt de winterse nacht in.
Op straat komt Vic Mad tegen, die hem meeneemt naar een slaapplaats. Daar ontmoet hij Coco, een elfjarige die vloekt als een bootwerker en rapt als een gangster, en Zuz, die helemaal niet praat. Baz, de onofficiële leider van deze groep stelt Vic maar twee vragen. Als Vic deze goed beantwoordt, zullen De Kids of Appetite hem helpen om de laatste wensen van zijn vader te vervullen.
Toen ik hoorde dat Blossom Books dit boek uit zou geven dacht ik: o, wat leuk! Maar meer ook niet, want ik dacht dat dit boek niet echt iets voor mij zou zijn. Het is misschien wel een literair boek, maar aangezien ook een heel stuk rouwverwerking bij het boek komt kijken was ik van plan om dit boek links te laten liggen. Niet omdat ik denk dat dit soort onderwerpen onbelangrijk zijn, integendeel zelfs. Maar ik dacht gewoonweg dat dit boek niet my cup of tea zou zijn. Ha. Ha. Ha. Ja, dus wel…
Het klinkt misschien als een cliché, maar vanaf de eerste zin van het boek stond ik al versteld van de schrijfkunst van David Arnold. Ja, ik typte kunst in plaats van stijl. Want wauwie, elke woord wat deze man schreef veranderde samen in prachtig mooie zinnen. Het koste dit boek maar één zin. Eén zin en ik zat al helemaal in het verhaal. Al die prachtig mooie zinnen vormden dit fantastische boek.
Maar wat maakt dit boek voor mij zo speciaal in tegenstelling tot alle andere boeken die ik ooit heb gelezen? De personages. Arnold is als schrijver duidelijk gedreven door karakters en dat zorgt ervoor dat alle personages zo levensecht voelen. En o, wat zou ik toch graag bij deze vriendengroep willen horen!
Dit boek wordt vergeleken met Ik geef je de zon. Ik kan mij dit heel goed voorstellen, omdat de karakters onwijs goed in elkaar zitten, hoe poëtisch het boek is, het verhaal voelt echt aan en daarnaast is het verhaal rauw. Alles in dit boek is een deel van de puzzel. Voordat het verhaal de laatste punt heeft gezet, zijn alle puzzelstukjes bij elkaar en is de puzzel af. Ondanks een mooi rond einde, zou ik dit boek niet meteen de stempel feelgood geven. DeKOA is een boek die je laat nadenken, misschien wel je hart breekt en door en door rauw. Daarom zal ik dit boek niet snel vergeten.
Blossom Books, jullie hebben echt een frakking goed boek uitgegeven!
Liefs,
Geef een reactie