Bucket List Exeter Update #7

Wanneer ik dit type is het vrijdagavond (20-02), staat mijn backpack al klaar en ingepakt en voel ik tranen branden in mij ooghoeken. Wat is de tijd snel gegaan…  Maar eerst beschrijf ik mijn laatste week in het Corkscrew programma. 

On sunday we eat a roast lunch! Hoorde ik mijn gastmoeder zeggen toen ik op het punt stond om naar de bieb te gaan afgelopen zondag. Oftewel je eet een stevige lunch, aangezien je de kater wilt verwerken van zaterdagavond en om alvast een bodem te leggen voor de avond die komen gaat. Mijn gastouders gaan 4 avonden in de week uit! Echt overdreven veel, maar als hun er gelukkig van worden, dan vind ik het best.

Yorkshire pudding! Dit ga ik echt heel erg missen wanneer ik terug in Nederland ben!

Jacked potatoe!

Op maandag werkten wij met z’n drieën heel hard aan het project om het af te krijgen voor de klant waarmee wij hadden samengewerkt. Op dinsdag was het dan eindelijk af. En niet te vergeten het was Pancake Day!!! Toen ik in de avond thuis kwam en mijn gastmoeder pasta voor mijn nes zette was ik toch even verbaasd. Want ik had zo gehoopt op pancakes. Totdat mijn gastmoeder even in de keuken verdween en als toetje kreeg ik pancakes. Mijn dag kon niet meer stuk! Het project was af en ik kon het vieren met pancakes!

Geen foto van mijn pancake, maar dit was de pan waar het inzat…. Oké, rare foto en move on.

Woensdag was de dag van de onze eigen businessidee, want ieder van ons heeft de afgelopen weken de tijd gehad om je eigen bedrijf te bedenken en om uit te vogelen hoe het werkt. Donderdagavond is Pitch Night! Om eerlijk te zijn voelde ik geen zenuwen tot een paar uur voor de presentaties.

Donderdagochtend lag dit briefje bij mijn broodtrommel. Mijn gastmoeder wenste mij veel geluk voor Pitch Night.

Over de dag zelf hadden we veel geoefend met onze presentatie, aangezien er in de avond allemaal mensen zouden komen kijken naar ons businessidee. Ik had het al over de zenuwen… Maar wat doe je eraan als je al die mensen ziet verzamelen? Je voelt de ogen naar je kijken. Voordat de presentaties begonnen ben ik even naar het toilet gegaan. Ik heb mezelf aangekeken in de spiegel. En ik deed mijn presentatie. Het allerbelangrijkste vond ik dat het begin en de inleiding van mijn presentatie krachtig was.

Amanda ging als eerste haar idee presenteren, daarna was het mijn beurt. Al die ogen keken mij aan. Ik nam even de tijd om diep in en uit te ademen. Vervolgens begon ik mijn presentatie. Deze ging veel en veel beter dan ik had verwacht. Ik oversteeg mezelf even. Toen ik klaar was kreeg ik veel vragen, opmerkingen, maar ook veel mensen dachten met mij mee. Super leuk, maar wie heeft Pitch Night nou gewonnen?

De jury kreeg elk 30.000 pond en het publiek 10.000, dit moesten ze leggen bij wat deze mensen het beste idee vonden. Ze mochten ook spreiden, bijvoorbeeld: 5.000 voor Amanda, 2.000 voor Kate en 1.000 voor mij. Geen zorgen, het was geen echt geld. Ze kregen monopoly geld!

Het geld was geteld en ik voelde wat borrelen in mijn maag. Onze mentors, Tom en Neil, gingen tussen Kate, Amanda en ik instaan. Onze polsen werden vastgepakt en net zoals bij een bokswedstrijd ging iedereen trommelen en de winnaar haar pols zou dan omhoog gestoken worden. Het getrommel ging door en door. Voor mijn gevoel kwam er geen einde aan. Op een gegeven moment werd mijn spanning doorbroken en het getrommel was voorbij en ik wist op dat moment dat ik niet had gewonnen. Ik keek opzij (ik stond aan de zijkant) maar ik zag niemand van ons juichen, er was nog geen pols omhoog gestoken. Mijn adem stokte. Want wie had nou gewonnen? Op dat moment werd ik van de spanning verlost, er werd een ruk aan mijn pols gegeven en mijn arm wees in de lucht. Ik had gewonnen.

Ik sloeg mij handen voor mijn mond, maar niet voordat mij al een kreet was ontgaan. Ik? Het ontroerde mij opdat moment wel even, dat er mensen zijn die echt in mijn idee geloven… dat is toch bizar? Om mijn overwinning te vieren had ik mezelf weer even opgesloten in het toilet. Ik keek mijn spiegelbeeld aan en de grijns die ik toen zag is nog steeds niet van mijn gezicht af te slaan.

Daarna was het tijd om echt mijn overwinning te vieren, op naar de pub! Het was een ontzettend gave avond waarop ik met heel veel mensen (en misschien wel nieuwe zakenrelaties) heb gesproken. Er werd geproost (CHEERS!!!) en feestgevierd met bier en pizza. Zeker een avond om niet te vergeten.

Na een kort nachtje te hebben geslapen begonnen Amanda en ik onze dag met een Caramel Macchiato. (leuk weetje: de meeste Engelsen kunnen mijn naam niet uitspreken, het is namelijke een Russische naam. Waardoor heel veel mensen denken als zij mijn naam horen dat ze het uit moeten spreken op de manier hoe het ook op de beker staat.) De laatste papieren werden ingevuld, een laatste gesprek gehad met onze mentor en er werd gedag gezegd…. Het voelde zo apart heel onwerkelijk of deze afgelopen 4 weken in Engeland een droom zijn geweest. 

Om die gedachten te doorboren gingen Amanda en ik na Corkscrew nog één keer samen genieten in een koffietentje.

Maar er is nu toch een einde gekomen aan dit alles… Gisteren zat ik in de bus naar Newcastle en dat is ook de plek waar ik nu ben. Hiervan kan je ook nog zeker een update verwachten, maar ik heb ook nog genoeg onderwerpen over Engeland en mijn verblijf om te vertellen.

Tot snel iedereen aan het vaste land!

Liefs,