Terug naar huis. Gehaast. Uit de drukte van de stad. Met verschillende treinen reisde ik meer dan 200 km om even in het dorp te zijn waar ik ben opgegroeid. Terug naar mijn ‘oude’ leventje als tiener…
Op de middelbare school had ik een grote vriendinnengroep. Ik noemde ons ook wel de tafelvriendinnen, omdat we altijd met elkaar om de tafel zaten. Helaas zijn wij als groep meteen na ons eindexamen behoorlijk gekrompen. Niet erg, want zo zit het leven eenmaal in elkaar.
De groep die over bleef zag elkaar altijd één keer in het jaar op de verjaardag van één van mijn vriendinnen. Een jaar terug merkte ik voor het eerst dat de grootste veranderingen voor ons als groep en individu aan het gebeuren was. *Poef* Uit het niets leek het alsof iedereen volwassen begon te worden. Alsof wij allemaal elk moment de grens van kind zijn naar volwassen worden gingen passeren.
Langzaam brokkelde ons kind zijn weg. De gesprekken gingen niet meer over een oogje hebben op een jongen, maar over de ideeën om samen te gaan wonen met je vriend. Huiswerk leek een ver verleden wanneer we het hadden over rekeningen betalen. Erg bizar om zelf je gespreksonderwerp horen te veranderen.
Ondanks dat ik een ongelooflijk drukke week achter de rug te had. Met op maandagavond een tentamen, dinsdagavond school, woensdagavond bezig voor De Boek Pioniers, Donderdagavond een boekpresentatie, vrijdagavond/nacht vrijwilliger zijn voor de Nacht van de Filosofie, zaterdagochtend school en op maandag tot en met donderdag had ik overdag stage. Je kan gerust zeggen dat ik best wel kapot moe was. Maar toch moest en zou ik met de trein de afstand afleggen, terug gaan naar waar ik ben opgegroeid om naar dat ene moment van het jaar te gaan waar ik mijn vriendinnen zou zien.
Onderweg in de trein begon ik kriebels te krijgen. Ik was zo blij dat ik de meiden weer zou zien, maar zou iedereen dit jaar nog steeds komen? Of zijn er toch mensen afgevallen? Ik had een lift nodig naar het feest en ik stuurde een vriendin van mij een berichtje of zij naar het feest ging. Om half acht in de avond werd ik opgehaald, maar niet voordat ik haar plat geknuffeld had, want ook deze vriendin had ik al een paar maanden niet meer gezien.
Eenmaal op het feest bleken wij zoals gewoonlijk de eersten te zijn. Tot dusver bleek alles hetzelfde. De mensen druppelden binnen, wat jeugd, maar verrassend ook veel ouderen. Al snel was te merken dat het feest geen party meer was zoals die we eerden kenden met veel drank, jeugd en muziek knallend uit de speakers. Terwijl de wijzers op de klok een marathon leken te houden werd het snel duidelijker dat de groep dit jaar weer wat kleiner was geworden. We zijn nog maar met z’n drieën over…
Wij zijn vriendinnen die elkaar niet elke dag zien, niet elke maand, maar in ieder geval één keer in het jaar. Zoals één van de overgebleven vriendin zei: ‘Je hoeft elkaar niet elke dag te zien om goede vriendinnen te zijn.’ Wel hebben we besloten om deze zomer met z’n drieën een weekendje weg te gaan. Iets met een hutje op de hei, een wandeling maken door het bos en natuurlijk bijkletsen!
Liefs,
Geef een reactie