Starend kijk ik uit het raam. Soms is er duisternis van de tunnel. Een ander moment reflecteert het zonlicht in mijn zonnebril. Reizen is fijn, reizen is bijzonder.
De deuren gaan open. Een kans om uit te stappen of te blijven zitten. Meestal kies ik voor het laatste. Langer blijven zitten en genieten van het uitzicht of wanneer je in de tunnel zit genieten van het voortbewegen.
Maar wat als je op het laatste moment bedenkt? Ik glipte op het laatste moment door de deuren en werd verrast door een nieuw avontuur. Een avontuur die niet gepland stond na het ontbijt en waar ik niet eens aan had gedacht in de avond voor het slapen gaan. Spontaan uitstappen. Niet gewoon omdat het kan, maar omdat het gevoel toen net even sterker was om op dat moment uit te stappen.
Ik sloot mij aan bij groep mensen die de muur in Berlijn hadden meegemaakt. Eerst slechts wat beelden op het kleine scherm in zwart en wit. Daarna wat het voor de rest van het land betekende. Een vrouw wiens dochter in Oost-Berlijn ging werken toen ze nog maar 17 jaar was. De dochter leerde met de vrijheid die ze heeft moet gaan en staan waar ze zelf wilt. Ze reisde. De hele wereld over. Vond liefde in een land ver in het oosten en starte een gezin aan de andere kant van de oceaan.
Die avond lag ik in bed de woelen. De slaap bleef lang weg die nacht. Overdag hield geen poortje mij tegen. Ik zag bier in vele handen over straat. Niemand betaalt met een plastic kaart. Ik zag mensen in hun ondergoed zonnen in het park. Niemand hield ze tegen, nergens staan ze geregistreerd. Ze zijn vrij op een plek die voor lang niet vrij was.
De volgende dag nam ik mezelf iets voor. Als ik een mooi plekje zag wanneer ik staarde uit het raam, dan zou ik uitstappen. Ronddwalen en misschien zelfs de halve stad doorkruisen. Wie houd mij tegen?
Liefs,
P.S. Eerder schreef ik veel proza en het lijkt mij leuk om vaker dit soort dingen op mijn blog te zetten. Ik ben benieuwd of je dat leuk vindt.
Ik vind het zeker leuk 🙂
Fijn om te lezen. 🙂