Eén van de meest ontspannende dingen vind ik reizen met de trein (mits ik geen hele erge vertragingen op loop en te laat daardoor kom). Ik kan er van genieten wanneer de trein wisselt van spoor, de wiebelbewegingen die het dan maakt. Geroezemoes op de achtergrond en mijn blik op oneindig starend uit het raam.
Meestal zit ik in de stiltecoupé van de trein, dan lees ik een boek en staar af en toe uit het raam. Al vele boeken heb ik verslonden in de trein. Bladzijden na bladzijden. Alleen zijn er soms van die momenten dat ik de stilte niets vind. Het is te stil. Dan pak ik mijn spullen en ga ik in een andere coupé zitten met geluid van mensen om heen.
Van telefoontjes over het avondeten of een zakendeal, tot mensen op vakantie en studenten. Het leeft. En de trein lijkt te rijden op de energie van al die mensen. Ik ben niet de enige die tussen het geluid van zo veel mensen in is gaan zitten, gewoon om te luisteren en misschien je gedachten wel af te laten dwalen over iets wat iemand zegt.
Ik laat mij mee voeren met hersenspinsels naar verre landen, over iets wat er die dag is gebeurd of een persoon die ik in de trein zie zitten en ik verzin er een heel verhaal bij over wat zijn of haar levensverhaal is.
Soms zitten er mensen in de trein die ondanks dat ze alleen in de trein zitten niet in een soort van bubbel zitten. Even oogcontact en voor ik het weet heb ik een heel gesprek. Mijn favoriete gesprekken duren een hele treinreis of langer, doordat je dezelfde overstap hebt en hetzelfde eindstation.
Ik was pas 17 toen ik mij allereerste treinreis door Nederland maakte. Gek genoeg had ik al met de trein in Duitsland en Italië gereisd. De zenuwen gierden die dag door mijn lijf. Ik hoopte maar dat ik alle overstappen haalde. Natuurlijk ging het meteen mis bij mijn eerste overstap. Een half uur later zat ik in de volgende trein. In de verte stond een autobandenfabriek in de brand. Ik staarde er naar en schrok op toen een man naar voren leunde met een camera met een hele grote lens. Mijn hele treinreis naar Amsterdam spraken wij met elkaar. Hij vertelde mij over zijn hobby fotografie en zijn beroep hoogleraar natuurkunde.
Het gesprek met de hoogleraar is toch mij favoriete gesprek in de trein die ik ooit heb gehad. Maar er is nog een gesprek die voor altijd in mijn geheugen gegrift staat. Met een mijn backpack op mijn rug ging ik naar Engeland. Ook deze keer miste ik mijn eerste overstap. Ergens in mijn hoofd had ik opgeslagen dat ik ook via Gouda naar Den Haag zou kunnen komen, maar ik wist het niet zeker en met geen internet op mijn mobiel moest ik het wel iemand vragen. Zakenlui stonden allemaal bij elkaar tot dat ik een jongen zag die iets ouder was dan ik, maar hij had oortjes in. Toch tikte ik hem aan om het te vragen. Wat bleek hij had ook de overstap gemist en moest tevens naar Den Haag.
3 uur lang zaten we te kletsen over van alles en nog wat. Maar er was één ding wat mij het meest is bijgebleven van het hele gesprek. Op Den Haag moest ik overstappen op mijn laatste trein en hij liep mee. Voordat ik in stapte gaf hij mij een hand en stelde zich voor. De eerste 10 seconden was ik verbaasd. Met de trein reizen en de gesprekken die je daar voert zijn soms erg persoonlijk zonder dat het echt persoonlijk wordt. Je kent elkaars naam niet, maar wel een verhaal net zoals bij een boek. Je kent het verhaal, maar de auteur niet. Het is fijn dat er een soort afstand is.
Na die 10 seconde herpakte ik mijzelf, gaf een hand en stelde me voor. Reizen met de trein is levendig net zoals de mensen die er in zitten. Gesprekken met andere reizigers is als verhaal uit een boek. Maar soms zijn er ook momenten dat ik mijn leesboek open hou en verder ga met het verslaan van draken of verliefd worden in een land hier ver vandaan.
Liefs,
Ik heb juist niks met treinreizen. Ik vind het niet bijzonder erg, want ik ga gewoon lekker lezen, maar ik vind het altijd een zekere stress met zich meebrengen. Haal ik de overstap wel? Zal ik geen vertraging hebben? Stap ik wel in de juiste trein? En zeker omdat ik ook geen WiFi heb. Dus zodra er iets mis gaat, sta ik daar echt zo van shit en wat moet ik nu?! Dus nee, liever niet de trein, haha.
Heerlijk, treinreizen. In de tijd van mijn studentenOV vond ik het heerlijk om even een dagje naar Groningen of Limburg te reizen, en vervolgens direct weer terug naar mijn woonplaats Den Haag. Gewoon een paar uur lezen zonder gestoord te worden door de afwas, huiswerk enzovoorts. Ik vind het jammer dat de trein zo duur is, anders zou ik absoluut vaker een dagje in de trein doorbrengen. En inderdaad: dromen bij wat voor levens andere treinreizigers hebben is ook een hobby van me!
Ik hou echt van lange treinreizen; lekker lezen.
Ik reis zelf ook het liefst met de trein ergens naar toe. Bus en tram zijn al snel te druk voor me én ik kan er niet lezen zonder misselijk te worden. Op de trein lukt dit wel dus dat is uiteraard een gigantisch pluspunt. Onverwachte gesprekken vind ik ook leuk. Op voorwaarde dat ik niet niet helemaal in een verhaal ben weggedoken.
Ik heb ook zoveel leuke mensen ontmoet in de trein! Zo heb ik bijvoorbeeld een keer met een jongen samen een kruiswoordpuzzel gemaakt en een keertje met een meisje 2 uur over Harry Potter gepraat XD treinreizen kan heel ontspannend zijn om te lezen, maar vooral dat spontane contact met andere mensen vind ik leuk!