Afbrokkelen

Wanneer je ouder wordt en steeds meer keuzes zelf gaat maken. Je doet je ding en begint te groeien in de richting die je voor ogen had of misschien dat niet helemaal, maar je gaat wel je eigen weg. En dan lijkt het alsof je oude leven nooit heeft bestaan.

Ondanks dat ik weet en de herinneringen heb dat ik in een plattelands dorp ben opgegroeid, kan ik het mij inmiddels nauwelijks meer voorstellen. Het lijkt zo lang geleden in plaats van dat het een jaar geleden is dat ik mijn spullen begon in te pakken om te vertrekken naar het westen van het land. Soms lijkt het zelfs dat mijn leven daar in het noorden überhaupt nooit is gebeurd.

Met een vuilniszak in mijn hand en muziek op de achtergrond gooi ik van alles in die zak. Spullen van eerder die ik niet meer nodig ben. Het lijkt bijna op de fase van de basisschool naar de middelbare school toen ik mijn speelgoed ik dozen stopte, omdat ik mij er te oud voor voelde. Er is weer een fase voorbij. De fase van net op mezelf wonen en een glimp opvangen van de grote boze wereld.

Op het moment sta ik in het midden van mijn leven. Nooit eerder heb ik een fase zo intens meegemaakt waarin de keuzes die ik nu maak altijd precies moeten zijn. Op de middelbare school kon ik mij nog veroorloven om een slippertje te maken, want iedereen maakt die. Maar nu lijken alle ogen continu op mij gericht op elke stap die ik maak. Of het nou om mijn blog gaat, om stage, privé of school De keuzes die ik nu maak, hoe ik iemand behandel of een situatie benader lijken cruciaal te zijn.

In het begin toen op mezelf woonde leek alles prima te gaan op de zorgen na die ik toen had. Zal ik het wel reden financieel, hoe zorg ik dat alles oké gaat op school, etc.? De zorgen zijn voorbij, aangezien ik mijn draai heb gevonden. Maar nu ik de draai heb gevonden… Merk ik dat ik veranderd ben. Ten positieve vind ikzelf. Een jaar is kort, maar wat was het een jaar sinds ik uit huis ben.

Ik leefde van het ene project naar het andere. Ging van het ene bedrijf naar een ander bedrijf. Ik dook van boek tot boek. Gereisd van London tot Boedapest. Leverde paper in na paper. Mijn leven lijkt af te brokkelen.

Wanneer een beeldhouwer gaat beeld houwen begint hij met slechts een blok. Je hebt een vermoeden dat het een beeld gaat worden, maar geen idee wat en hoe het er uiteindelijk uit gaat zien. Zelfs de beeldhouwer weet pas nadat hij klaar is hoe het beeld er uit ziet.

Stel ik ben dat blok. In het begin wordt het meeste gebeiteld. Om het beeld te kunnen maken moeten er nog dingen afbrokkelen en dat is het punt waarin ik mij nu lijk te bevinden. Mijn leven begint af te brokkelen. Het lijkt zichtbaar te worden hoe het beeld er gaat uitzien, maar nog steeds kan het van alles worden.

Ik knoop een volle vuilniszak dicht en zet het in de hoek van mijn kamer. Klaar. Het is tijd voor een nieuwe fase.

Liefs,