Backpack op en gaan. Gaan zonder om te kijken. Kijken in de verte. Verte en steeds verder gaan. Gaan en gewoon doen. Doen zonder er iets achter te zoeken. Zoeken naar mijn eigen weg. Let’s go!
Backpacken is een ervaring op zich. Meer dan een maand leefde ik uit mijn backpack ander half jaar geleden in Engeland. Het idee dat je niet meer spullen mee hebt dan wat je kan dragen is een gek idee, maar tevens fijn. Terwijl ik De afstand tussen jou en mij las kon ik alleen maar denken aan mijn backpack avontuur. Ik kreeg heimwee naar die momenten. Zelfs naar de momenten dat ik huilend in een hoekje zat, omdat het allemaal even te zwaar werd…
McKenna heeft alles voor elkaar: goede cijfers, een leuk vriendje en een toelating voor de universiteit op zak. Maar dat is niet wat ze wil. McKenna is van plan om de universiteit een jaar uit te stellen en samen met haar beste vriendin Courtney de Appalachian Trail te gaan lopen. 3500 kilometer door de wildernis van een van de noordelijkste staten van Amerika naar het zuiden, met alleen een backpack op haar rug. Als Courtney op het laatste moment afzegt, besluit McKenna de maandenlange tocht stiekem in haar eentje af te leggen.
Als McKenna onderweg de charismatische, mysterieuze Sam tegenkomt en besluit hem van het verharde pad af te volgen, wordt haar reis opeens veel gevaarlijker – zo gevaarlijk dat McKenna moet vechten voor zowel haar leven als dat van hem.
Zou ik het kunnen? Net als de hoofdpersoon in het boek 3500 kilometer lopen? Het fijnste aan dit boek vond ik dat het mij aan het denken zette. Wat vind ik nou echt belangrijk? En wat zou ik na mijn studie zelf willen doen? Of juist nu ik nog studeer? Welke uitdaging wil ik nu aangaan?
Mijn hoofd was en is nog steeds bezig met het verwerken van het boek. Met name de eerste dagen na dat ik het boek uit had stond de ene na de andere reissite geopend op mijn laptop. Ik viel in de avond in slaap met het idee dat ik net zoiets tofs al McKenna wil gaan doen doen. Niet alleen omdat ik het tof vind wat het fictieve personage doet, maar omdat ik weer wil gaan reizen. Als mijn trip naar Berlijn deze zomer nog niet gepland stond, dan denk ik dat ik gillend gek zou worden. En dat had ik denk ik een trip geboekt naar een bestemming hoog op mijn bucket list.
Maar tegelijk dat ik zelf dingen wilde bereiken in mijn leven, leerde het boek me ook dat het soms gaat om het zijn en niet steeds een hoger doel willen hebben om het leven nut te geven. Ik voel zelf namelijk heel erg de drang om alles wat ik doe een soort nut moet hebben in mijn leven. Misschien vind ik daarom reizen zo leuk. Want je bezoekt een plek, maar je weet dat je weer terug gaat naar waar je begonnen bent.
Na het lezen van dit boek wil je nog maar één ding: je smartphone in de prullenbak gooien en 3500 kilometer wandelen met een rugzak op je rug.
Je hebt Katniss en Tris, mijn favoriete heldinnen en dan heb je McKenna. Een doorsnee meisje die zomaar in je klas kon zitten. Zonder dat je het zelf misschien wist totdat je haar op het nieuws ziet, omdat ze zoiets ontzettend stoers heeft gedaan. Het meisje die je wilt zijn, maar ook kan zijn zonder te leven in een dystopische wereld.
Het hele boek lang had ik het idee dat ik de Trail zelf ervaarde. Ik voelde de pijn van de hoofdpersonage en wilde zelfs wegkijken als het naar mijn idee even te spannend werd.
Ik ben verliefd geworden op dit boek. Normaal heb ik dit nooit, maar ik weet eindelijk welk boek ik mee zou nemen als ik op een onbewoond eiland vast zit of (minder dramatisch) mijn jaarlijkse reread.
Liefs,
Geef een reactie