Iets meer dan vier jaar geleden slingerde ik mijn backpack op mijn rug. Verliet ik Nederland en stapte in de trein naar Engeland. Eén van mijn vele dromen werd werkelijkheid.
Ik zit boven op mijn slaapkamer in Meppel. Het is de enige plek in het huis waar begin van de avond door de ramen nog de zon schijnt. Zonnestralen kietelen mijn gezicht. Terwijl ik in de zon zit, ben ik mijn plan voor volgende maand aan het opzetten. Ik bedenk welke doelen ik wil gaan halen, wat ik wil leren en welke stappen ik zou kunnen zetten om dat allemaal te bereiken. Langzaam begint de kamer donkerder te worden terwijl de bol van licht aan het zakken is.
Zodra ik me realiseer dat dit een fijn plekje is om aan het einde van de middag te zitten, bedenk ik me opeens dat ik al meer dan twee maanden in Meppel woon. Mijn gedachten maken verschillende hersenkronkels tot ik me bedenk dat het al meer dan vier jaar geleden is dat ik vertrok naar Engeland. Inmiddels ben ik negen kamers verder en ben ik op de een of andere manier in Meppel beland. Engeland, Nieuwegein, Utrecht, het landgoed, het museum en nog een aantal plekken met allemaal hun eigen karakter. Eigenlijk kan ik het nog steeds niet geloven hoe ik op al die plekken terecht ben gekomen.
Nog bijzonderder vind ik wel alle plekken waar ik heb mogen werken. In Engeland besloot ik om de komende jaren te besteden aan werkervaringsplekken die boven mijn niveau zouden zijn volgens de maatschappij. Ik wilde zien of het mogelijk was om door hard te werken dat het je op plekken brengt wat de meesten niet halen behalve als je de juiste papieren hebt. Alles wat ik de afgelopen vier jaar heb gedaan was precies alles wat ik wilde bereiken. Nee, het is alles en veel meer. Met als Junior-directeur Communicatie van een museum als hoogtepunt. Zelfs ik, een persoon die gelooft in haar dromen, heb nooit durven dromen dat het voor mij werkelijk zou worden. In mijn eerste maand werkzaam in het museum heb ik me meerdere malen afgevraagd of ik wel capabel genoeg was om te werken als Junior-directeur. Ik solliciteerde op de functie met de gedachten: wat heb ik te verliezen?
Eigenlijk is het juist die gedachten dat mij de afgelopen vier jaar heeft geholpen, dat in combinatie met hard werken. Ik ben zeker niet iemand die stil zit. Naast een fulltime functie ben ik ook altijd voor mezelf aan de slag geweest. Dat resulteert in dat deze blog dit jaar al vijf jaar (!) bestaat. Voor dit stukje internet heb ik al de meest fantastische dingen mogen doen.
Eerder zei ik weleens dat ik enorm veel geluk heb. Maar eigenlijk geloof ik dat niet meer volledig. Ik heb er hard voor gewerkt om dit alles te mogen bereiken. En ja, ik heb misschien wel ook een beetje geluk gehad. Maar dat heeft er eerder mee te maken met dat ik positief in het leven sta. Dan kom je ook eerder in aanraking met andere positive mensen en/of dingen.
Iets wat ik ook heb geleerd de afgelopen tijd is dat geloven in mezelf ook het verschil heeft gemaakt. Ik had de zelfvertrouwen dat ik met mijn kennis, enthousiasme en met mijn hoofd vol dromen veel kan bereiken. Al die avonturen van de afgelopen vier jaar zou ik voor niets anders willen inruilen. Van mijn dieptepunten tot mijn hoogtepunten, het heeft me precies gebracht waar ik nu ben en daar ben ik enorm trots op. Al heb ik nog zo vaak moeten verhuizen, bij andere mensen geslapen. Het is het allemaal waard om stapje voor stapje dichterbij te komen.
Liefs,
Geef een reactie