Avatar The Last Airbender: Quest for Balance

Mijn favoriete kinderserie nu als game! Maar is het wel echt de moeite waard?

Avatar The Last Airbender was als kind een van mijn favoriete series. Inmiddels is het dit jaar 18 jaar geleden sinds de animatieserie in première ging op Nickelodeon. 
Quest for Balance splitst Avatar’s verhaal van drie seizoenen op in 18 hoofdstukken, die elk losjes een aflevering of een deel van de tekenserie vertellen. Het woord ‘losjes’ doet daar veel werk, omdat de gebeurtenissen in elk hoofdstuk zich vaak concentreren op de meest alledaagse zaken van Aangs ongelooflijk rijke avontuur, terwijl ze over veel van de opwindende stukjes in tekst overgangen tussen scènes of 2D-animaties heen vliegen. 
In het eerste level onderzoeken Katara en Aang bijvoorbeeld het wrak van een Vuurnatie-schip, waar niets opmerkelijks gebeurt totdat een tekstvak aan het einde van de fase uitlegt dat ze een val hebben gezet en de Vuurnatie Katara’s huis hebben zien aanvallen en moesten terugrennen… door een ongelooflijk saaie Temple Run-knock-off te doen, waarbij je munten verzamelt terwijl je op een otter pinguïn glijdt. Wat!? 

Only tell, no show
Aanpassing of wijzigingen aanbrengen is niet erg, zeker niet omdat er een vertaalslag gemaakt moest worden van tv-show naar game. Echter, de losse manier waarop het hier is gedaan, maakt het verhaal volkomen onbegrijpelijk voor nieuwkomers en totaal onbevredigend voor oude fans. Het meeste van het verhaal wordt verteld in plaats van dat je het als speler daadwerkelijk beleeft. Zo jammer! Ik begrijp dat je niet alles in een game kan verwerken. Maar er zaten genoeg blokpuzzels in het verhaal, waarom had dat niet interessant gemaakt kunnen worden?
Persoonlijk ben ik dol op blokpuzzels en andere puzzels, maar in dit geval remde het de verhaallijn zo erg dat ik het zelfs als trouwe volger van de tv-show niet meer aan kon zien. Het maakte het er niet makkelijker op dat sommige momenten verkeerd of in de verkeerde volgorde worden verteld, en vaak worden ze verwrongen tot vreemde anticlimax versies van zichzelf. 

Hergebruik
Het hergebruiken van dezelfde middelmatige activiteiten is een van de favoriete trucs van Quest for Balance, met meerdere secties in Temple Run-stijl, veel gerecyclede vijanden en gevechten, en zo’n groot aantal fatsoenlijke maar thematisch irrelevante blokpuzzels dat het bijna voelt alsof dit begon als een heel ander spel dat vervolgens achteraf werd uitgerust met een Avatar-thema. Een ronduit belachelijk aantal van de puzzels zijn gebaseerd op het idee dat niemand, inclusief de Avatar, kan springen terwijl hij een fakkel vasthoudt. 

Vechtscènes en waar is mijn loep? 
Om eerlijk te zijn ben ik heel slecht in vechtscènes. Zeker aangezien ik al even niet heb gegamed. Maar ik ben zeker ook weer niet zo slecht als dat deze game me uitmaakte. Wat zeker niet hielp is dat het een behoorlijke puinhoop is waar alle juiste knoppen zitten om een vechtscène te spelen. Spammen gaat makkelijk, maar gerichte aanvallen? 
Daarnaast is alles in deze wereld zo klein. Ik dacht serieus dat mijn ogen achteruit waren gegaan die ik pas recent heb laten meten bij de opticien. Nadat ik met deze game onwijs veel frustraties had, speelde ik een andere game en kwam ik tot de volgende realisatie: Avatar The Last Airbender: Quest for Balance heeft enorme kleine letters en andere kleine details. De hoeveelheid keren dat ik verkeerd stond in een vechtscène omdat ik gewoon niet snel genoeg kon zien aan welke kant het gezicht zat was ontelbaar. 

Voor wie is de game gemaakt? 
De besturing is een onbevredigende puinhoop, en het is niet ongebruikelijk dat je vastloopt op de geometrie of dat de camera delen van de actie volledig afsnijdt. Eerlijk? Zelfs bij een fantastische game zou er veel kritiek zijn geweest op Avatar The Last Airbender: Quest for Balance, aangezien ongelooflijk veel mensen nog steeds fan zijn van de serie. Wel vraag ik me af: voor wie is de game gemaakt? Als het voor kinderen is die de serie nog nooit hebben gezien, dan is dit een ronduit slechte introductie. Ondanks de 2D-animatische tussenfilmpjes met meer informatie, maakt het niet duidelijker voor iemand die er als leek ingaat.
Als de game voor de fans is gemaakt, dan is het saai met te veel herhaling. Waarom niet inspelen op nostalgie en/of verder ingaan op de wereld? Ik kan me voorstellen dat het niet altijd mogelijk is om het verhaal verder uit te bouwen, maar als trouwe kijkers weten we ook dat er binnen het verhaal nog genoeg te ontdekken valt. 

Conclusie
We zullen waarschijnlijk nog wel honderd jaar moeten wachten op een Avatar-game die het potentieel van de serie waarmaakt. Als je mijn blog al langer leest en met name mijn recensies, dan weet je dat ik altijd de positieve kant van iets zoek. Het spijt me, maar ik heb helaas geen goed woord over deze game. Deze halfbakken en enorm inconsistente hervertelling van de uitstekende tv-serie toont de belofte van wat een Avatar-game zou kunnen zijn, maar een verbijsterende keuze van welke scènes zijn benadrukt, een onhandige camera en gevechten en saaie missies zorgen ervoor dat onze zoektocht naar de echte Avatar nog steeds hopeloos mislukt. 

Liefs,

Deze blogpost bevat een samenwerking met Vertigo6. Ik ontving de game inruil voor een eerlijke recensie.