Bucket List Exeter Update #4.1

Wow, mijn eerste week in Engeland zit er al weer op. En wat is de tijd snel gegaan. Al lijkt het door de hoeveelheid informatie die ik afgelopen week heb geleerd dat het al langer is, maar dat is zeker op een goede manier. 🙂 

Zaterdag

Vorige week zaterdag begon mijn reis naar Rijswijk waar ik sliep bij Marjolijn (dreamtoread.wordpress.com). Samen op de bank hebben we zitten bloggen, kletsen en gezellig samenzijn. Nogmaals bedankt Marjolijn voor de slaapplek!

Zondag

Om 5 uur in de ochtend begon mijn dag… Om half 6 liep ik van Marjolijn haar thuis naar het station in Rijswijk. Met de trein ging ik naar Den Haag HS om daar over te stappen in de trein naar Brussel Zuid. In Brussel had ik nog even tijd voordat ik mijn reis voortzette naar Engeland.

In Brussel moest ik naar een speciale ruimte, ik kreeg het gevoel alsof ik met het vliegtuig naar Engeland zou vertrekken in plaats van met de trein. Eerst werd mijn ticket gecontroleerd, daarna ging ik naar de douane van België, dat was vrij simpel. Volgende halte was de douane van Engeland waar ik een hele vragenlijst moest beantwoorden en zweren dat ik het had beantwoord naar waarheid. Dit heeft te maken met het Ebola virus in West-Afrika. Ze willen er zeker van zijn dat mensen met het virus niet het land betreden. Nou goed toen dacht ik om eerlijk te zijn dat ik alles had gehad, maar nee. Nu was het tijd om mijn tas en jas op de lopende band te leggen en zelf door een poortje te lopen. Alles was goed, dus werd ik doorverwezen naar de wachtruimte.

Het enige wat mij van Engeland opdat moment scheidde was een afzet lint. Gelukkig hoefde ik mij niet te vervelen het uur voordat de trein zou vertrekken. Ik had namelijk in de aankomsthal Judith ontmoet, een Duits meisje die haar doctorsgraad in Manchester probeert te halen. Super leuk en gezellig! Ondertussen hebben Judith en ik al een paar keer contact gehad en heeft ze mij uitgenodigd om na Exeter in Manchester langs te komen. Helaas is ze weg voor twee weken weg nadat het programma stopt, waardoor ik via een andere weg terug naar Nederland kom. Maar desalniettemin heb ik een vriendin gemaakt op reis waarvan ik nog veel zal horen en mee kan kletsen, want wij hadden meteen een klik toen wij elkaar hadden ontmoet. Dus je kan er van uitgaan dat Judith en ik elkaar zeker nog een keer zullen ontmoeten.

Helaas stond erop mijn treinticket waar ik moet gaan zitten in de trein en zaten Judith en ik niet bij elkaar, dus hadden wij afscheid van elkaar genomen op Belgische grond.

Op de één of andere manier was het voor mij goedkoper om eerste klas te reizen en dat vond ik totaal niet erg, want wauw eerste klas reizen is wel even totaal andere koek. Tijdens mijn treinreis zat aan de andere kant van het gangpad van mij een Engelsman, tijdens het kletsen met hem vroeg hij aan mij of ik naar huis ging, aangezien ik zo’n dikke tas bij mij had. Toen ik hem vertelde dat ik niet uit Engeland kwam keek hij mij toch even verbaasd aan. Blijkbaar praat ik met een Brits accent

Niet veel later kwam er rail catering met de vraag welke van de 2 menu’s wij wilden eten. Ja, wanneer je eerste klas reist zit de lunch inbegrepen. De mensen van de catering hadden verwacht dat ik Frans was, dus vroegen ze wat ik wilde in het Frans. Geen probleem want Frans kan ik verstaan en het is voor mij geen probleem om een paar woordjes mee te babbelen.

Wanneer een Nederlands moeder en haar dochter aan de Engelsman wat vroegen waarop hij het antwoord niet wist en ik wel, beantwoorde ik de vraag in het Nederlands… Laten wij zeggen dat de mensen om mij heen mij behoorlijk raar aankeken. Toen ik zei dat ik Nederlands was vonden veel mensen het niet meer raar, want in het buitenland verwachten mensen van Nederlanders dat wij op z’n minst 3 talen spreken. Al moet ik zeggen dat ik wel weer rare blikken naar  mij toegeworpen kreeg toen er Duitsers naar de weg vroegen naar het toilet en ik dat zonder enige moeite in het Duist aan hun vertelde… Euhm ja ik houd nou eenmaal veel van cultuur en reizen, dus… 🙂

21 minuten lang zat ik in de tunnel naar Engeland en voor één persoon in het speciaal; Nee je kan geen vissen zien, het is geen aquarium. Eenmaal in London moest ik een metrokaartje regelen om mijn bus bestemming te bereiken. Ik heb nog nooit zolang in de metro gezeten. Na iets meer dan een uur had ik het busstation bereikt.

En toen was ik nog maar 4 uur verwijderd van Exeter. Wat een busreis was dat! Dan sta je daar in Exeter met een vaag idee hoe mijn gastmoeder die mij op kwam halen er uit ziet. Niet veel later hoorde ik een vrouw roepen en zwaaien. Dat moest mijn gastmoeder zijn dacht ik. Ze gaf mij meteen een knuffel en vertelde me hoe blij ze was mij te zien. We liepen samen naar de auto en ik vroeg haar hoe ze wist dat ik eruit zag. Dat wist ze niet… Vanaf dat moment wist ik al hoe laat het was. Ze herkende mij door mijn blonde haren en rode wangen… Typisch Nederlandse kenmerken.

Ik zag mijn thuis voor de komende maand en toen mijn hoofd het kussen raakte was ik als snel vertrokken naar dromenland.

Maandag

Mijn gastmoeder had mij al verteld dat wanneer ik op zou staan er niemand thuis was. Oké, niet veel anders dan thuis dus waar ik alleen met mijn moeder woon. En vaak is één van ons de deur al uit wanneer de ander opstaat.

Aangezien ik op basis van vol pension in Exeter ben stond het volgende al klaar:

Er zat werkelijk van alles in. Ik had verwacht dat dit alleen zou gebeuren de eerste dag, maar zo zal mijn broodtrommel de aankomende weken er ook ongeveer uitzien. Het is trouwens vrij normaal hier in Engeland om chips te eten als snack…. ja doe mij maar liever een stuk fruit. Stiekem heb ik dit zakje ook terug gelegd. Niet omdat ik ondankbaar ben, maar aangezien ik graag op mijn voeding let.

Het was een erg intense dag, want maandag was mijn eerste dag (na twee dagen reizen, lees moe zijn) van het programma.

24/7 Engels praten. Gelukkig niet helemaal, want Amanda die ook dit programma doet is Nederlands en wij lopen elke ochtend en middag naar onze thuis. Zij zit wel in een ander gastgezin. Grappig genoeg zijn onze gastmoeders beste vriendinnen, waardoor zij onderling veel contact met elkaar hebben.

Er is nog één ander iemand die meedoet aan het programma, Kate uit Engeland. Zij woont dichtbij Exeter. Er zouden eerst ook nog 6 mensen uit Ierland met het programma meedoen. Helaas was er een probleem met de financiering waardoor dat hele verhaal niet doorging. Op maandagochtend zaten wij met z’n drieën naar het scherm te staren, waar 2 mannen naast stonden van rond de dertig jaar. Neil en Tom genaamd, onze mentors.

Deze dag stond in het teken van praten over het programma, wat de komende weken van ons wordt verwacht, wat we gaan doen in die weken en voor welk bedrijf we gaan werken naast de opdrachten van het programma Corkscrew. Dat was behoorlijk veel voor de eerste dag waardoor ik bij thuiskomst en na het avondeten meteen naar boven ging. Nog geen 10 seconden later herinnerde ik mij niets meer….

Dat was het voor nu… Mijn eerste daagjes Exeter! Overmorgen kan je verder lezen over mijn avonturen van de dagen dinsdag t/m zaterdag.

Liefs,