Het is de ochtend van de boeteceremonie waarmee de tiende jaarlijkse Hongerspelen worden ingeluid. In het Capitool bereidt de achttienjarige Coriolanus Snow zich voor op zijn enige kans op roem en succes, als mentor in de spelen.
Titel: De ballade van slangen en zangvogels
Auteur: Suzanne Collins
Vertaler: Maria Postema
Verschenen: mei 2020
Pagina’s: 592
Uitgever: Van Goor
Waardering: 9/10
Het is de ochtend van de boeteceremonie waarmee de tiende jaarlijkse Hongerspelen worden ingeluid. In het Capitool bereidt de achttienjarige Coriolanus Snow zich voor op zijn enige kans op roem en succes, als mentor in de spelen. Zijn ooit zo machtige familie heeft het moeilijk en hoe het hun verder zal vergaan, hangt af van Coriolanus’ prestaties. Hij moet charmanter, slimmer en geraffineerder te werk gaan dan zijn medestudenten en zijn tribuut naar de overwinning helpen.
Maar het zit hem niet mee. Hij krijgt de vernederende opdracht om mentor te zijn van de vrouwelijke tribuut uit district 12, het laagste van het laagste. Vanaf nu zijn Coriolanus en zijn tribuut verbonden door hun lot: iedere keuze die hij maakt kan leiden tot gunst of mislukking, zege of ondergang. In de arena zal worden gevochten tot de dood. Buiten de arena begint Coriolanus mee te leven met zijn tribuut… en moet hij kiezen wat hij belangrijker vindt: de regels blijven volgen of doen wat nodig is om te overleven.
Voorafgaand aan het verhaal lees je verschillende quotes. Beginnend met quotes van een aantal filosofen. Een aantal van mijn favoriete filosofen met tevens mijn favoriete uitspraken van hun. Ik was dus al helemaal in mijn nopjes en natuurlijk enorm benieuwd wat ik van die quotes zou gaan merken in het verhaal. Mijn verwachting van Collins was dat ze er iets mee zou gaan doen. En ja, de filosofische gedachten kwamen zeker terug in het verhaal. Sterker nog, het vormde een sterke basis voor het boek.
Voor ik dieper in ga op de filosofie wil ik eerst het verhaal zelf bespreken. De auteur haar vertelstem is nog net zo fantastisch als toen ze De hongerspelen schreef. De ballade van slangen en zangvogels deed me opnieuw realiseren waarom De hongerspelen-serie een van mijn favoriete boeken zijn. In Collins nieuwe YA boek had ik hetzelfde gevoel toen ik voor het eerst een YA boek las. Tevens herinnerde het me ook aan de reden waarom ik zo graag YA lees. Het liefst wilde ik niet stoppen met lezen! Wat een boek. Het verhaal had me totaal in zijn greep. Zelfs wanneer ik het boek even aan de kant legde, dan alsnog waren mijn gedachten elk vrij moment bij De ballade van slangen en zangvogels.
Iets wat ik miste in de eerdere trilogie was hoe de hongerspelen zijn ontstaan. Nooit gedacht dat ik het ooit zou zeggen… maar wat hadden de tributen van de 74ste hongerspelen een geluk ten opzichte van de 10de hongerspelen. In De ballade van slangen en zangvogels kijken we namelijk mee bij de 10de hongerspelen en wat een gruwelen gebeurden daar. Het hele proces zelf is al enorm akelig. Naast de tributen en de mensen van het Capitool was niemand echt op de hoogte wat er gebeurde in de hongerspelen. Grotendeels omdat het land nog herstellende was van de oorlog en de rebellen. De tributen werden meteen na de boete behandeld als dieren en niet meer als mensen. Daarnaast moesten ze al voor de spelen overleven in barre toestanden.
Corionalus Snow. In de trilogie leer je hem kennen als president Snow. Maar in dit boek leer je hem kennen als een man van 18 jaar. Het mooie aan de manier van vertellen van Collins is dat ze zijn gedrag niet goed praat. Ze vertelt gewoon het verhaal hoe een jonge man de president werd.
En dit is waar de filosofie om de hoek komt kijken. Je ziet een tweedeling in het karakter van Snow. Hij worstelt duidelijk met de vraag: wat is goed? Het is niet goed wat er gebeurt met de tributen, maar het zorgt er ook voor dat er geen chaos in Panem. De bewoners zijn dan controleerbaar. Het is dus niet gek dat Snow continu twijfelt wat hij doet. Want hij wil geen verrader zijn. Maar voor wie wil hij geen verrader zijn? Opnieuw ontstaat de vraag: wat is goed? Ik stond oprecht verteld hoe Collins verschillende filosofen heeft weten te verwerken in een YA fictie verhaal.
De grimmige sfeer, machtsverhoudingen en spanning was voor mij als lezer duidelijk voelbaar. Wel is de spanningsboog heel anders dan in de trilogie. Het grootste gedeelte van het verhaal speelt heel erg in op de filosofische werken. Voor iemand die daar niet mee bezig is, kan ik me voorstellen dat het verhaal van tijd tot tijd wat traag voelt. Maar mijn gedachten stonden niet stil. Ik was continu bezig met alles te analyseren en dat is een van de vele reden waarom ik dit boek helemaal geweldig vind. De ballade van slangen en zangvogels is het YA boek van het moment die je zeker moet gaan oppakken als je ook de trilogie hebt gelezen!
Ga jij de prequel van De hongerspelen lezen?
Liefs,
Ik vond dit boek ook echt fantastisch! Realiseerde me ook hoe goed Suzanne Collins wel niet en dat zij echt oprecht dé persoon is die mensen zo aan YA verslaafd heeft geraakt 🙂
Zo waar wat je zegt!