De zomer van 5 jaar geleden bevond ik me op dezelfde positie als deze zomer. Echter, ben ik nu wel in een ander land, maar de wereld van de kunst heb ik nooit echt verlaten. Lees je mee?
De zomer van 5 jaar geleden bevond ik me op dezelfde positie als deze zomer. 5 jaar geleden woonde ik die zomer voor het grootste gedeelte in een trein. Na de zomer zou ik aan mijn laatste jaar van het MBO beginnen. Ik deed mijn studie in verkort traject, had een eigen bedrijf en werkte voor een super tof bedrijf.
5 jaar later, anno 2018, bevind ik me in een soort gelijke positie. Ik ga beginnen aan mijn laatste schooljaar van mijn studie. Ik ga mijn studie in verkort traject volgen, heb een eigen bedrijf en werk voor een museum.
Hoe 5 zomers later tegelijkertijd zo gelijk als verschillend lijken te zijn, is bijna te bizar voor woorden.
Wonen in een trein, daarmee bedoel ik niet een rijdende trein zoals de NS. Ik heb het over een trein die van de binnenkant volledig gestript is en alleen een houtenvloer erin heeft liggen. Oh, en veldbedden. De trein was en is nog steeds in bezit van een Duitse theatergroep. Ik werkte 5 jaar geleden als theatermaakster in Duitsland. Ergens op het platteland dichtbij Hanover. Het was een super hete zomer. Te heet om overdag te werken, daarom moesten we in de ochtend heel vroeg opstaan om in de middag te kunnen rusten en in de avond weer tot heel laat te kunnen werken wanneer het koel was. Het was geen makkelijk baan. Het was behoorlijk intens. Maar elke keer kan ik terugkijken naar een bijzonder mooie zomer waar mijn liefde voor de kunsten steeds groter groeide.
Deze zomer woon ik in een villa die is omgetoverd (toevallig ook 5 jaar geleden) tot een museum. Het is een hete zomer en wat ben ik blij met de airco op kantoor. Ik ben terug in de wereld van de kunsten. Maar deze keer niet in die van het theater, maar een museum. Schilderijen zijn opeens mijn dagelijkse bezigheid. Schilderijen van een ander en niet ikzelf die op een podium staat. Maar ik ben nog steeds onderdeel van het verhaal. Ik help het verhaal te vertellen van de schilderijen. En dat allemaal in mijn functie als Junior-directeur Communicate.
17 jaar was ik toen ik voor het eerst helemaal zonder ouders echt wat verder wegging en dat om te werken op een plek waar ik nog nooit was geweest, maar al snel als mijn thuis aanvoelde. Op mijn 22ste werd ik door mijn ouders gebracht naar een dorp in Nederland via de Duitse snelweg, omdat dat sneller is vanaf mijn moeders huis. Ik ging naar een dorp waar ik nog maar 2 keer eerder was geweest om te werken, maar al snel voelde ook deze plek aan als mijn thuis.
5 geleden besloot ik te stoppen in de theaterwereld. Hoe leuk ik het ook vond, het was gewoon te veel. Tevens stopte ik met mijn eerste bedrijf, waar ik voornamelijk werk deed als productieassistent van een tourende theatervoorstelling. Ik maakte volledig de overstap naar de boekenwereld. Maar toch knaagde het al die tijd. De wereld van de kunsten, dat had toch wel iets. Het is eigenlijk het soortgelijke gevoel wanneer ik aan boeken denk. Zowel theater als boeken is voor mij magie, maar dan gemaakt door mensen.
Het is 5 jaar verschil, twee andere werelden en toch weet ik zeker dat wat ik later ook in mijn leven mag gaan doen, dat de wereld van de kunsten (in welke vorm dan ook uitgevoerd) altijd een plekje in mijn hart zal hebben.
Liefs,
Geef een reactie