Doei 2019

2019 was geen standaard jaar voor me. Sterker nog, het was het meest rustige jaar die ik in jaren heb gehad.

Een jaar zonder al te veel verhuizingen, niet switchen van baan of werkgever en geen grote uitdagingen voor mezelf te stellen. Dat ben ik eigenlijk helemaal niet gewend. Ik ben dol op actie. Steeds weer iets nieuws. Maar het was beter zo. Ik had denk ik geen betere keuze op het moment kunnen maken dan om een rust jaar te nemen.
Om eerlijk te zijn denk ik dat ik in de afgelopen jaren wel twee keer bijna tegen een burn out aan heb gezeten. Een keer doordat ik het eerste half jaar best wel heftig vond dat ik 36 uur aan het werk was, naar school ging en nog een eigen bedrijf runde. De tweede keer was omdat ik een vervelende werkgever heb gehad die nogal – hoe zal ik het netjes zeggen? – tegen me schold op de werkvloer. Het was een nare situatie waar ik in zat. Ik ben er fel tegenin gegaan, maar het zorgde wel voor een ongemakkelijke sfeer. In combinatie dat school me te veel werd. Ik kwam er toen al achter dat ik het op school steeds moeilijker kreeg vanwege dat het filosofie niveau voor mij te hoog was.

Helaas was 2019 ook voor mij geen makkelijk jaar. Zelfs ondanks de rust. Al racete ik de afgelopen jaren heen door mijn leven, er komt altijd een moment dat het verleden je inhaalt. En ja, die haalde me dan ook in het afgelopen jaar. Dit jaar heb ik moet dealen met verlies, verdrietige momenten herbeleven en een gebroken hart. Ik realiseerde me later dit jaar dat het oké was, dit was ook een van de redenen waarom ik in 2019 een rust jaar nam.

Ik besloot dat mijn thuis boven de rivieren van Nederland is. Al is het alleen voor dit afgelopen jaar zo. Langzaam maar zeker begonnen mijn plannen voor in de toekomst meer vorm te krijgen. Met name het afgelopen half jaar heb ik gewerkt aan mijn dromen. Voor mij was het belangrijk om een goede basis dit jaar te leggen van rust en onderzoeken naar mogelijkheden om mijn dromen uit te laten komen. Ik heb me de afgelopen jaren meer laten leiden wat toevallig op mijn pad kwam. Ik greep die kansen aan. Maar het is makkelijk om op die manier jezelf te verliezen in het proces.

Wie ben ik? Ook als ik dingen doe buiten mijn comfortzone. Wie ben ik? Als ik altijd van hot naar her verhuis. Mijn vraag die ik toen bij het museum neerlegde als focuspunt was: wie ben ik als leider? Als Junior-directeur van een museum heb je veel verantwoordelijkheid. Maar bij alles wat ik deed wilde ik zo dicht mogelijk bij mezelf blijven. Tijdens dat proces heb ik uitstekende begeleiding gehad.
Door mezelf die vragen te stellen en eindelijk mijn rust te nemen in het afgelopen jaar verzamelde ik de antwoorden. Antwoorden die de sleutel zijn voor mijn toekomst. Om nieuwe dromen uit te laten komen.

Ik heb lang getwijfeld over wat ik nou precies wil met mijn toekomst, maar op het randje van 2019 ben ik daar achter gekomen. Het heeft te maken met al mijn geluksmomenten van de afgelopen jaren. Van vorig jaar reizen naar Engeland om eenmaal in Exeter aangekomen te zijn les te gaan geven over ondernemerschap. Tot spreken op evenementen. En zelfs mijn blog te laten groeien door de volgende stap te zetten: internationale samenwerkingen. Schrijven over plekken waar ik naartoe mocht in samenwerking met toffe bedrijven. Dit is wat mij gelukkig maakt. That Blonde Woman, een droom van een 16 jarige meisje die inmiddels een 24 jarige vrouw is. Doei 2019, je was een pittig en tegelijkertijd een rustig jaar. Een jaar die ik nodig had om tot antwoorden te komen, een jaar waar ik weer tot rust kwam en niet kan wachten om al mijn plannen door te voeren om mijn dromen werkelijkheid te laten worden.

Liefs,