Sinds Corona loopt het leven heel anders. In mijn geval is er niet veel veranderd, maar al mijn afspraken zijn tegenwoordig wel online.
Een keer in de zoveel tijd bespreek ik zakelijke ideeën met een kennis van mij die woont in Spanje. Ongeveer twee jaar geleden leerden we elkaar kennen in Engeland en sindsdien hebben we om de paar maanden contact met name op zakelijk gebied. Toen ik daar was in Engeland was ik daar met een reden. Ik zou terug gaan naar een plek waar ik toen zo’n vier jaar geleden zelf had gewoond. En toen ik daar nog woonde had ik mezelf iets beloofd. Wanneer ik al mijn dromen uit had laten komen die ik toen wilde, dan zou ik terugkeren naar Exeter, Engeland.
Waarom ontzettend veel moeite doen om terug te gaan? Voor mij was het een moment van reflectie en kunnen terugblikken op alles wat ik had gedaan en bereikt. Tijdens het maken van die belofte aan mezelf had ik verwacht dat het ongeveer zo’n vijf jaar zou duren voor ik terug zou gaan naar Engeland. Alleen als alles goed had uitgepakt natuurlijk. Het was dan ook een grote verrassing voor mezelf dat het me was gelukt binnen vier jaar. Om heel precies te zijn drie jaar en acht maanden.
Mijn bezoek aan Exeter voelde ergens heel gek. Van tevoren had ik zeker de angst of ik de plek nog wel net zo leuk zou vinden als eerst. Ik kwam pas laat in de avond aan, dus besloot ik direct mijn bed in te duiken. De volgende dag pakte ik de bus naar het centrum. Toen ik de bus uitstapte liep ik zonder na te denken naar de plek waar ik moest wezen. Mijn ogen zagen veranderingen, maar mijn voeten wisten de weg nog steeds. Met een warme chocolademelk wandelde ik door de stad en in mijn hoofd was ik bezig met de toekomst.
Eigenlijk was mijn bezoek aan Exeter onderdeel van mijn vakantie. Toch kon ik het niet laten om te werken. Voor twee dagen hielp ik mee bij Corkscrew, wat ik zelf toentertijd ook heb gedaan, en ik vond het heerlijk. Zo leuk om met studenten te praten over het zakelijke leven. Ik ontmoette daar de Spaanse kennis van mij die werkte als mentor. We hielden contact en het is fijn om elkaar als klankbord te hebben. Om eerlijk te zijn vind ik het ook behoorlijk bijzonder hoe makkelijk het tegenwoordig is om contact met elkaar te houden. Ik herontdekte het toen de lockdown begon eerder dit jaar.
Natuurlijk is het niet altijd even makkelijk om contact te houden wanneer het internet niet altijd meewerkt. Eerder dit jaar belden we via internet en het was best een ramp. Daarom gingen we onlangs via Google meeting afspreken. De verbinding was een stuk beter, maar toch wil ik jullie niet een deel van ons gesprek onthouden toen de kwaliteit van het internet wat minder was.
Ik: I currently live in the north of The Netherlands.
Wat ik dacht wat hij zei: How cold is it there?
Ik: It’s winter. Of course it’s cold in The Netherlands!
Wat hij eigenlijk had gezegd: How is called there?
Hij: Trust me, I remember it’s cold in The Netherlands. No, I asked what the name of the place is you currently live in.
We moesten toen keihard lachen door het kleine miscommunicatie. Tegelijkertijd realiseerde ik me weer eens hoe bijzonder het is dat twee mensen wiens eerste taal van beiden geen Engels is wel met elkaar kunnen spreken en op die manier een goede connectie kunnen hebben. Ja, het internet had ons misschien gefaald maar we begrepen elkaar en dat terwijl er ook twee landen tussen ons in zitten.
In het begin van de pandemie was ik bang dat mijn wereld te klein zou worden en dat ik geen nieuwe contacten meer op zou doen. Maar dankzij moderne technologie zoals social media, online spreekevenementen en Skype is mijn wereld toch groot gebleven en ik heb zelfs nieuwe mensen leren kennen. Ondanks dat het internet misschien niet altijd even meewerkt is er toch een goede connectie.
Liefs,
Leave a Reply