Gisteren waren we nog pubers, vandaag zijn we volwassen

Gepost op 27 juli 2021 door Katja in Schrijfsels / 0 Comments

Het is deze zomer negen jaar geleden dat ik van de middelbare school afging en wat is er een hoop veranderd!

Het had wellicht leuker geklonken als het tien jaar geleden was dat ik op de middelbare school had gezeten, want dan was het een mooi rond getal geweest. Echter verstrijkt tijd zonder dat je er ook maar iets voor hoeft te doen. En voor je het weet bereik je mijlpalen waarvan je altijd had gedroomd, waarvan je nooit had gedacht ze te gaan halen of een combinatie.
Dat de tijd verstrijkt gaat rommelig en ondanks dat we het hier over tijd hebben, volgt het geen schema.

Wat is het moment dat je kindertijd voorbij is? Het moment dat je je diploma haalt? Aan je eerste grote mensen baan begint? Of het moment dat je zelf een ouder wordt?
Vele vragen, maar ik weet mijn antwoord.
Voor iedereen begint het op een andere moment. Bij de een gaat het stukje bij beetje en de ander wordt er in gesleurd. Nogmaals, tijd volgt geen schema.

Al lijkt het op het eerste oog dat iedereen zich in hetzelfde tijdsblok bevindt, dat is absoluut niet zo. De meeste mensen zitten redelijk in hetzelfde tijdsblok op de basisschool, maar op de middelbare school verspreid tijd steeds meer. Eenmaal in je twintigere jaren zijn er zo ontzettend veel opties dat het aantal tijdsblokken niet meer bij te houden is.

Toen ik op het mbo zat, studeerde ik een jaar eerder af dan mijn klasgenoten uit mijn eerste jaar. Eerst voelde het fijn dat ik sneller door de lesstof ging, omdat ik me daardoor minder snel verveelde. Toch was het ook verdriet die me overspoelde toen ik mijn oud klasgenoten een jaar later met elkaar zag afstuderen.  
Inmiddels is een groot gedeelte van hen gesetteld met een partner en sommigen hebben zelfs al kinderen. Voor mijn oude vrienden op de middelbare school geldt hetzelfde. Met een deel van deze vrienden ging ik ook naar het mbo.

Al ging ik sneller door de lesstof heen en besloot ik verder te studeren, mijn vrienden bleven in het gebied wonen waar ze zijn opgegroeid. Ondanks dat ik zeer gesteld ben op mijn eigen tijd, voelde het dubbel omdat ik mijn tijdblok met niemand deelde.
Dat niet alleen, het voelt gek om niet naar hetzelfde te verlangen als mijn oud klasgenoten. Wanneer zij hun leven met een partner bespraken, was ik bezig om mijn volgende reis uit te stippelen. Waar zij een jurk kozen voor hun grote dag, was ik aan het beslissen welke route ik wilde nemen om mijn carrière meer vorm te geven. Het moment dat de ring om hun vingers werd geschoven, was mijn hoofd al bezig met het volgende verhaal om te schrijven.

Vrienden noemen mij de tante voor hun (toekomstige) kinderen. De tante die altijd op reis is en van tijd tot tijd even langskomt met de raarste verhalen over haar avonturen, waarvan niemand een weet heeft of ze daadwerkelijk gebeurd zijn. Maar iedereen accepteert de realiteit en schatten de kans groot dat de gekste verhalen waar zijn en al het andere wellicht een leugen, zodat ze op de een of andere manier realistischer over komt.
Niemand zal bij mij versteld staan als ik van de een op andere dag van de aardbodem verdwenen lijk te zijn om een paar maanden later met een ring om mijn vinger op een foto te verschijnen. Dat er nooit een uitnodiging was van de grote dag komt voor niemand als een verrassing.

Dit is behoorlijk kort door de bocht opgeschreven, maar het is een feit dat zij een tijdsblok met elkaar delen. Negen jaar later, en het is slechts een herinnering dat we ooit met elkaar een tijdsblok deelden. Nu leiden we allemaal een geheel eigen leven als hoofd van onze eigen familie of gezin in welke vorm dan ook. Of dat met en partner is of single, met kinderen of geen.

Een “tijdsblok” is slechts een manier om mijn gevoel te beschrijven. Zoals ik al noemde, lijkt het alsof er tijdsblokken zijn. Maar net zoals dat er geen schema’s zijn, bestaan er ook geen tijdsblokken. Al voelt dat vaak wel zo. Alsof je te laat bent (zoals ik die nog niet gaat trouwen) of wellicht te vroeg bent (zoals ik die eerder afstudeerde van het mbo).
De ene keer voelt het te vroeg en de andere keer voelt het alsof je te laat bent. Toen ik me dat realiseerde, wist ik dat tijdsblokken helemaal niet bestaan en het slechts een gevoel is of wellicht opgelegd door maatschappelijke verwachtingen.

Er is niet een weg die we kunnen bewandelen, in werkelijkheid zijn er vele wegen. Tijd is en blijft een bijzonder ding. Het is handig om afspraken in te plannen, maar voor de rest… bestaat het gewoon en hoef je er niets mee.
In welk “tijdsblok” je ook bevindt, wanneer je jouw eigen tempo volgt kan je nooit te vroeg of te laat zijn.

Gisteren waren we nog pubers, vandaag zijn we werkers, echtgenoten en moeders.

Liefs,

Tags: , ,


Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.