Terwijl ik in Berlijn vanuit mijn bed door de grote ramen een vuurwerkshow kon zien, vroeg ik mezelf af wat dit jaar, 2022, mij zou gaan brengen.
Hersenspinsels
Sinds ik terug ben in Nederland ben ik veel minder actief online. Op mijn blog plaats ik eens per week en op mijn Instagram helemaal niet. Het komt omdat ik Berlijn mis. Ik mis mijn leven daar, mijn vrienden en de fijne cultuur van de stad. Dat was in ieder geval wat ik eerst dacht. Maar de werkelijkheid ligt vele malen gecompliceerder.
Nu ik ouder word realiseer ik me pas echt goed welke van mijn keuzes ertoe hebben geleid waar ik nu sta in mijn leven. Als tiener veel reizen, heeft ervoor gezorgd dat mijn vrienden overal wonen, behalve waar ik zelf op het moment ben neergestreken. Kiezen voor een carrière heeft ervoor gezorgd… voor heel veel dingen leuke, maar ook zeker minder leuke. Geen zorgen hoor, ik ben niet die dame uit zo’n kerstfilm die erachter komt dat wanneer ze naar een klein dorp verhuisd, dat de ware liefde al die tijd al voor haar stond. Haha, nee. Absoluut niet.
Echter is het wel zo dat ik nu in mijn twintigere jaren leef, dat ik in een gekke fase ben beland waar de meeste van mijn vrienden een partner hebben, gekozen om fulltime bij een bedrijf aan de slag te gaan en wellicht beginnen ze nu officieel te settelen. Maar wat heeft dit alles met mij te maken?
In Berlijn leefde ik opeens een veel levendiger leven. Ik deed wat ik leuk vond en schreef heel veel voor mijn freelance klussen en ook voor mijn eigen projecten. Voor het eerst in tijden voelde ik me enorm geïnspireerd. Tevens sprak ik veel af met vrienden in de stad en ging ik leuke dingen met ze doen. Vrienden die precies in dezelfde levensfase verkeerde waar ik in zit.
Eenmaal terug in Nederland had ik moeite met de nieuwe realiteit van geïsoleerd leven in een klein dorp en een cultuur die steeds verder van me weg begint te staan.
Pas nu heb ik de woorden gevonden om te beschrijven hoe ik me voelde. Ik was aan het rouwen. Rouwen om het leven die maar tijdelijk bestond. Rouwen om iets waarbij ik al bijna het gevoel bij had dat ik het niet daadwerkelijk heb meegemaakt. Alsof mijn hele verblijf in Berlijn slechts een droom was.
Content maken
De laatste twee maanden voelde ik de behoefte niet om van alles op mijn blog te delen. In plaats daarvan schreef ik veel aan mijn dichtbundel en een prozaverhaal. Ook had ik zin om bepaalde vaardigheden te verbeteren. Zo maakte ik uiteindelijk een herstart met mijn YouTube kanaal. Het is Engelstalig aangezien ik een aantal toekomstplannen heb en daarbij komt het handiger uit. In het verleden heb ik al een aantal keer een poging gedaan, maar wanneer ik er iets op mijn blog plaatste, dan ontving ik negatieve reacties.
Deze keer wilde ik het niet meteen vanaf het begin dit project delen. Ik wilde het doen op mijn eigen tempo. En heel veel leren over storytelling, want jeetje wat is dat anders dan schrijven! Maar de plezier die ik eraan beleef is onwijs groot.
Inmiddels post ik al meer dan een maand op het kanaal en al heb ik nog heel veel te leren, het is mijn favoriete manier van content creëren geworden. Geen zorgen, ik ga NIET stoppen met mijn blog. Ik wilde gewoon eens een keer content creëren voor mezelf zonder dat er meteen een paar honderd ogen met me mee zouden kijken.
Het moment waar alles samen kwam
Voor mij is het maken van content en de schrijfsels een heel persoonlijk proces. En ik belandde op een punt in mijn leven waarbij privé en werk elkaar raakten. Ik besloot dat wat ik het beste kon doen om voorlopig offline te blijven en hier en daar wat te publiceren. Nu ga ik niet beloven dat in de toekomst alles gaat veranderen en dat ik een heel strak plan heb bedacht die ik wil uitvoeren. Want ik voel die behoefte niet. Ik publiceer wanneer ik wil publiceren. Mijn enige hoop is dat ik drie blogs per week zou willen plaatsen, maar als dat niet werkt, dan werkt het niet. En dat is prima.
Dromenjagen
Rouwen om het leven die ik tijdelijk had, heeft me bewust gemaakt hoe ik mijn dromen anders wil gaan najagen. Er zijn nog genoeg dingen die ik wil doen en al heb ik geen idee hoe ik dat wil doen, ik weet wel dat ik het wil doen. Terwijl ik naar mogelijkheden aan het kijken ben, ontvouwen zich verschillende plannen waarvan ik nog geen idee heb welke ik ga volgen. Maar ik blijf net zolang puzzelen en zet voorzichtige stappen om uiteindelijk bij een plan uit te komen die het beste past bij de situatie.
Een ding ben ik wel achter gekomen: schrijven is mijn beste vriend. Het heeft me altijd woorden gegeven aan wat ik op dat moment nodig was.
Liefs,
❤