Als je een 90’s kid bent als ik dan heb je waarschijnlijk nu net als ik de theme song van As told by Ginger in je hoofd.
Om even in de mood te komen:
Het gras lijkt altijd groener aan de overkant. Het is anders, maar eigenlijk exact hetzelfde.
Als klein meisje dacht ik altijd dat het ene populaire meisje die door iedereen gemogen werd het beste leven ooit had. Ze was goed in sport, haalde de hoogste cijfers en had veel vrienden. Ik wilde haar zijn. Ik was niet goed in sport, maar ik haalde best hoge cijfers alleen… ik had geen vrienden. Het was alsof ik nooit goed genoeg was. Ik was nooit ergens de beste in. Ik had namelijk het idee in mijn hoofd dat ik ergens de beste in moest zijn om mezelf te kunnen definiëren.
Waarom? Waarom zou ik de beste in iets moeten zijn? Als ik ik ben, dan ben ik toch goed genoeg? Het heeft best lang geduurd voordat ik dat door had. Het gras mag dan aan de overkant wel zo groen lijken… Je weet het niet echt wanneer jezelf in dat gras staat. En waarschijnlijk kom je er dan ook teleurgesteld uit, want het mocht allemaal wel zo geweldig lijken, eigenlijk is het precies hetzelfde alleen andere decoratie.
Hoe leuk het ook is om je dromen te volgen, niet alles waar je van droomt is daadwerkelijk beter. Ik droomde er ooit van om populair te zijn op de middelbare school, maar het groepje roddelde alleen, terwijl ik juist de gezelligheid zocht van vriendinnen. Ik dacht altijd dat het belangrijk was om populair te zijn en ik wilde dat ook zijn, maar wat je wilt betekent niet meteen dat dat ook is wat je nodig hebt.
Eenmaal van de middelbare school naar het MBO dacht ik dat het wel voorbij zou zijn met het schoolcultuurtje van de populairste tot aan de nerd. Want we zouden nu toch echt volwassen worden? We deden immers een studie en liepen stage. Wat had ik dat verkeerd ingeschat… Zelfs nu ik het ‘volwassenleven’ ben ingestapt zie ik nog steeds overal het schoolcultuurtje. Waardoor ik mij afvroeg of er wel zoiets bestaat als ‘volwassen worden’. Maar dat is een verhaal voor een andere keer. 😉
Bij elke stap die ik zet om dichterbij ‘volwassenheid’ te komen lijkt nog steeds het gras altijd groener aan de overkant. Al weet ik nu dat het schijn is. Want doordat je altijd naar de overkant wilt, wil je steeds meer. Je begint in een studentenhuis en *poef* voordat je het weet wil je een huurhuis. Heb je eindelijk dat huurhuis, dan wil je toch die ene koopwoning. Het lijkt nooit meer genoeg te zijn. Het is zeker niet slecht om steeds meer te willen, want zo haal je wel het beste uit jezelf door steeds een nieuw doel te hebben.
Ik zal nooit de beste zijn ergens in, want er zal altijd wel iemand zijn die beter is dan ik. Het is mijn keuze om of ik wil dat dat mij definieert. Het gras zal altijd wel groener lijken aan de overkant. Het ‘lijkt’ zo, dat betekent dus niet meteen dat het ook zo is. Vergeten we door het uitzicht niet waar we staan? Mijn graskant mag misschien niet de mooiste zijn, maar ik ben wel degene die er bloemen kan planten en laten groeien.
Met andere woorden: ik ben ik. Aan mijn graskant heb ik bloemen gepland. Ik kijk naar het uitzicht van andere grasvelden en ik pak een hark om aan mijn eigen grasveld te werken.
Liefs,
Prachtig geschreven <3
Nu heb ik echt zin om heel de dag As Told By Ginger te kijken! <3 haha.. Ook echt een mooi artikel trouwens 🙂