Elke foto heeft een verhaal. Het ene verhaal is misschien korter dan het andere. Maar soms zijn er van die foto’s waar ik een uur lang naar kan staren. Het is niet altijd de meest mooie foto in mijn collectie, maar het brengt vaak veel herinneringen van mijn reis terug. En vandaag deel ik mijn verhaal bij één van mijn reisfoto’s uit Dublin. Lees je mee?
De reisfoto? Dat is onderstaande foto. Normaal sta ik (bijna) nooit op een reisfoto of het moet al een selfie zijn. Daarom is deze foto al wat specialer. En dan dat uitzicht op de Atlantische Oceaan vanaf de Cliffs van Moher. Maar het verhaal achter de foto? Die kan je lezen onder de foto.
Zie je die vermoeide ogen op de foto? Dat komt door de avond voordat deze foto is gemaakt. Ik ging vroeg naar bed, maar slapen? Dat kwam er maar niet van. Ik had al enorm zin in mijn trip van de volgende dag. Er stond namelijk een reis op de planning. Cliffs of Moher – Wild Atlantic Way – Atlantic Edge – Galway Deze trip had ik geboekt bij een Toeristenpunt met Wild Rover Tours. Ik had nog nooit zoiets eerder gedaan. Normaal plan ik dingen zelf en zorg ik voor mijn eigen vervoer. Maar ik was 8 dagen lang in Dublin en wilde ook graag meer van het land ontdekken dan alleen de stad. Die nacht rolde ik van de ene op de andere zij. Uiteindelijk ben ik inslaap gevallen en heb ik een paar uurtjes slaap kunnen meepikken.
Om 5 uur in de ochtend gaat mijn wekker. Ondanks dat ik vermoeid ben spring ik uit bed. Doordat deze trip op een zondag gepland stond reed er helaas geen openbaarvervoer in de ochtend naar de stad toe. Dat betekende 4 km lopen naar het centrum van de stad. Om half 7 sta ik bij de bushalte waarvandaan de bus om 7 uur zou vertrekken. Ik snakte naar een koffie, maar helaas was er nog niets open. Gedurende de rit maak ik vrienden met mensen die om mij heen zitten in de bus. Fijn al die gesprekken over reizen!
De bus baant zich een weg door het groene landschap terwijl onze gids prachtige verhalen vertelt over de plekken waar we langs rijden. Die dag werd ik officieel verliefd op het Ierse accent. Kastelen, ruïnes, beekjes, heuvels, landbouw en kleine dropjes met één benzine pomp maar wel 4 pubs (Just keeping priorities straight, zoals de Ieren zeggen) zoefden voor het busraam voorbij. Voor mij voelde het bijna alsof ik terug de tijd in werd gekatapulteerd. Waar de meeste van mijn reisgenoten wit wegtrokken door de manier hoe de grote bus over de kleine weggetjes reed, kon ik alleen maar lachen. Dit was fantastisch!
Eenmaal aangekomen bij de Cliffs of Moher staat het er bomvol toeristen. Daar laat ik mij niet door tegenhouden. Ik staar en ik staar. Wauw, dat uitzicht! In de horizon lijkt het water de hemel te raken. De oceaan ligt er stil bij. Geen golf is er te bekennen. Ondanks de hordes toeristen voelt het even sereen, alsof ik de enige ben die daar op dat moment is. Het lijkt bijna alsof ik bij het einde van de wereld ben. Staren in het niets. Terwijl ik weet dat aan de andere kant van de Oceaan Amerika ligt. Dit was zo’n moment dat ik mij heel erg klein maar tegelijk ook heel groot voelde in deze wereld. Klein, omdat het echt voor mij voelde alsof dit het randje van de wereld was. Groot, omdat met de kennis die ik heb, dat ik weet dat er achter die horizon iets nieuws te vinden is. Wellicht mijn volgende bestemming?
Daar zat ik dan op een steen met een adembenemend uitzicht. Filosoferen over het leven en tot de conclusie komen dat deze trip mijn beste keuze ooit was.
Liefs,
Neem ook een kijkje op de blog van Anouk. Zij heeft een blogpost gemaakt over hoe je mooie Travelgram waardige foto’s kan maken.
Deze blogpost is onderdeel van een samenwerking met Anouk van Reading Traveller en uitgeverij Blossom Books.
Geweldig! En wat een prachtige plek, wauw.