Iedereen heeft een eigen kompas die bij ieder een andere kant Noord aanwijst. Je staat op kruispunten, (her)ontmoet mensen en beklimt onderweg wellicht bergen.
Het is ’s avonds laat wanneer ik deze blog typ. Dat komt tegenwoordig eigenlijk niet meer voor. Vanwege een flexibele planning en dat mijn blog ook onderdeel is geworden van mijn verdienmodel, reken ik bloggen tot werk en dat doe ik overdag. Maar mijn creativiteit bruist het meest in de avond en andere onverwachte momenten. Dat herinnert me aan de start van mijn blog. Toen het voor mij de normaalste zaak was om in de avond na stage/werk/school te bloggen. Ongelooflijk toch hoeveel er kan veranderen binnen een aantal jaren? Daarover gesproken… Meestal weet ik voordat ik dit soort blogs typ al redelijk van tevoren wat er in de blog komt te staan. Maar soms maak je net voor het maken van dit soort blog iets mee, waardoor je perspectief of insteek verandert. Zo ook deze keer.
Je realiseert je pas echt hoe snel tijd kan gaan, wanneer grote levensgebeurtenissen gebeuren. Natuurlijk had je het kunnen zien aankomen, want er ging een aaneenschakeling van kleine momenten vooraf. Toch raakt het je pas echt als het voor je neus staat.
Afgelopen zaterdag ging ik bij een vriendin die in de buurt woont langs. Terwijl ik het huis binnenstap zie ik mijn vriendin van de middelbare school met haar pas geboren kind op de arm zitten. Onze levens hadden niet meer kunnen verschillen. Op jonge leeftijd had ze een vaste relatie, kochten samen een huis en trouwden een paar jaar later.
Zowel die vriendin als ik moeten altijd lachen om hoe uiteenlopend onze verhalen zijn. Maar we worden gebonden door een overeenkomst die we delen: een gelukkig leven willen leiden. Het is zo makkelijk om jezelf te verliezen in alle verschillen, dat je vergeet te kijken naar wat je wel gemeen hebt. Het herinnert me eraan dat iedereen zo’n anders levenspad bewandelt. Wat haar geluk brengt, brengt mij absoluut geen geluk. Ik zie mezelf niet settelen in de komende tien jaar. Sterker nog, ik heb geen idee of ik over vijf jaar nog wel in Nederland woon.
Iedereen heeft een eigen kompas die bij ieder een andere kant Noord aanwijst. Je staat op kruispunten, (her)ontmoet mensen en beklimt onderweg wellicht bergen. Je eigen kompas volgen lijkt zo makkelijk. Toch komt er ook angst bij kijken. Je weet immers niet wat er komen gaat. Je kan nog zo gaan plannen, er kan altijd een (externe) factor gebeuren en voor je het weet lig je niet meer op koers. Wat je zeker niet wilt is uit angst handelen. Maar hoe dat je dat als je geen andere uitweg op dat moment ziet?
Het moment dat ik het afgelopen jaar niet meer op mijn kompas keek en volledig van mijn koers af ging, voelde niet goed. Maar ik hoopte te doen wat goed was. Ik deed er alles aan om het juiste te doen voor mijn toekomst. Ik werd terecht her onderwezen dat wanneer je leeft voor de toekomst, er geen heden is. Die les leerde me anders te kijken naar mijn kompas. Mijn Noord is mijn gevoel. Als slechts een deel van me zegt dat het niet goed voelt, dan zou ik er niet eens over na moeten denken. Er zijn zo ongelooflijk veel mogelijkheden van paden, straten en wegen te bewandelen, dat het moeilijk lijkt te zijn om er slechts één te kiezen. Totdat je je realiseert dat er niets valt te kiezen.
Noord is mijn route. Als er geen weg is, dan maak ik een weg. Als er een berg is, dan beklim ik die. De meid die bijna zo’n zes jaar geleden laat in de avond op de trap zat in het studentenhuis (omdat daar de beste internetverbinding was) om haar blogs te typen, wist toen al: ooit wordt That Blonde Woman mijn bedrijf. Elke dag bleef ze eraan weken, want het bracht haar veel geluk. Al werd de koers met regelmaat aangepast, de dromen bleven onveranderd.
Zonder een idee te hebben wat de toekomst gaat brengen, vertrouw ik op mijn Noord dat is immers de enige weg die voor mij is gelegd.
Liefs,
Geef een reactie