Bijna, maar dan verloopt alles toch net even anders.
Wat als je je dromen opschrijft en al snel erna kan het werkelijkheid worden? Dat overkwam mij nog geen week nadat ik mijn blog “Emigreren, freelancen en dromen achterna” had geschreven. Pas een week later zou ik het posten, maar op die dag… had ik een heel belangrijk gesprek staan.
Laat ik bij het begin beginnen. Dit is wat ik onder andere in die blog schreef:
Ik wil heel graag een internationale carrière tegemoet. Het liefst non-profit en bij een social enterprise. Dat is in Nederland bij weinig bedrijven het geval, dus vandaar.
– Blog “Emigreren, freelancen en dromen achterna“
Daarnaast heb ik ook persoonlijke dromen en wensen voor mijn toekomst die in dit besluit meespelen.
Voor nu is het mijn idee om de komende jaren een aantal landen in Europa voor langere tijd uit te proberen. Zo staan Duitsland en Oostenrijk op het moment hoog op mijn lijst. Vandaar dat ik tijdens mijn laatste studie update noemde dat ik meer ga inzetten op Duits dan Koreaans. Rond mijn dertigste wil ik dan een keuze gaan maken waar ik me definitief of voorlopig definitief wil gaan settelen.
Afgelopen zomer speelde ik heel met idee van emigreren en uiteindelijk had ik de knoop doorgehakt dat ik de komende jaren wil gaan kijken waar (in Europa waarschijnlijk) ik me mogelijk wil gaan settelen. In die tijd was ik ook op zoek gegaan naar verschillende non-profit organisaties en social enterprises in Europa. Met succes, want ik vond een aantal bedrijven die me enorm aanspraken en ik bewaarde de webpagina’s in een online mapje met het idee dat ik elke week zou kijken of ze een opening hadden. Eén organisatie sprak mij meteen het meeste aan, omdat het om een vast contract ging en ze me ook zouden helpen met emigreren. Dat is van een praktisch oogpunt, maar ook wat betreft de missie en visie van het bedrijf kwam het overeen met hoe ik mijn leven en toekomst voorstel. En laat nou net die organisatie een paar weken later een opening hebben voor een content creator positie.
Het klonk bijna te mooi om waar te zijn. Ik nam daarom ook een dag de tijd om na te denken voordat ik zou solliciteren. Zou ik nog voor het einde van dit jaar willen emigreren? Zo snel? Is dit wel de tijd? De kans en de mogelijkheden waren perfect en ik merkte al snel dat ik me goed voelde onder het idee om dit echt te gaan doen.
De volgende dag begon ik aan het sollicitatieproces. De eerste ronde bevatte meerdere opdrachten die je moest uitvoeren, daar was ik in totaal zo’n vier dagen mee bezig. Op een maandagochtend leverde ik alles in en welgeteld acht minuten later ontving ik al antwoord met de vraag of ik op gesprek wilde komen.
De tweede ronde, mijn eerste gesprek, vond meteen de volgende dag al plaats. Het verliep goed en al had ik sommige dingen net even anders willen zeggen, toch was ik enorm tevreden. Een paar dagen later kreeg ik de volgende mail met de vraag of ik de week erna opnieuw op gesprek wilde komen. Dat gesprek verliep opnieuw heel goed. Maar ik wist ook dat ik een aantal tekortkomingen had wat betreft de positie in de organisatie.
Helaas kreeg ik dan ook een paar weken later te horen dat een van de tekortkomingen toch de reden was waarom ik niet werd aangenomen. Ik heb op internationaal vlak al best veel gedaan, maar nog nooit op de lange termijn. Goed om te weten, want daar ga ik me op focussen de komende jaren en ook nog wat andere zaken om mijn vaardigheden te laten groeien.
Maar… ja, er is nog een maar. Een twist in dit hele verhaal. Ik kreeg een tijdelijke positie aangeboden bij de organisatie waarvoor ik had gesolliciteerd. In eerste instantie was ik euforisch en wilde ik het doen, want dat zou ik het verleden ook hebben gedaan. Tot ik me realiseerde dat ik dan het hele punt van de feedback voorbij zou gaan. Dan zou ik weer voor een tijdelijke functie gaan.
Anders dan anders was ik nu een paar dagen de tijd nodig om na te denken. En dat komt niet vaak voor. Zelfs mijn grootste beslissingen maak ik binnen vijf minuten. Ik geloof namelijk dat als je er langer over na moet denken dat het het dan niet waard is. Tuurlijk zo’n tijdelijke positie heeft enorm veel voordelen, dat realiseer ik me goed. Tegelijkertijd voelde het niet goed in welk punt van mijn carrière ik nu zit en de persoonlijke doelen die ik nog heb. Dus ik wees het af.
Was het dan toch te mooi om waard te zijn? Nee, ik heb enorm veel geleerd door het gehele proces over wat ik wil en waar ik naartoe wil werken. Achteraf gezien voelde dit voor mij als een oefenronde. Ik weet nu hoe ik bepaalde dingen wil gaan aanpakken en waar ik me de komende jaren op moet focussen wat betreft het verbeteren van mijn vaardigheden.
Ik weet zeker dat er in de dichtstbijzijnde toekomst iets anders moois op mijn pad komt. Tot die tijd heb ik genoeg werk te doen.
Liefs,
Geef een reactie