Ik werd groot, maar de dromen blijven

Gepost op 5 juli 2022 door Katja in Schrijfsels / 0 Comments

““Zijn zij nooit jong geweest?” Het ongemak was van mijn docent zijn gezicht af te lezen. “Natuurlijk wel, iedereen was ooit kind.” “Zo lijkt het niet.””

“Waarom?” Met grote ogen kijk ik mijn docent aan. Hopende dat hij de antwoorden had op al mijn vragen. Maar die dag was de eerste keer dat ik een docent geen antwoorden zag hebben. Ik was elf en stond in de startblokken om mijn eerste discussie met een docent te voeren. Tijdens een les aardrijkskunde ging het over een speeltuin die verwijderd werd. Niet omdat de speeltuin geen kinderen meer trok of omdat de speeltoestellen af waren. De reden waarom het weg moest was omdat politici dat wilden. Zodat er plaats werd gemaakt voor appartementen, maar er zou geen speeltuin op een andere plek terugkomen. 

“Zijn zij nooit jong geweest?” Het ongemak was van mijn docent zijn gezicht af te lezen. “Natuurlijk wel, iedereen was ooit kind.” “Zo lijkt het niet.” Een stilte vulde het klaslokaal. “Dit is misschien nu nog niet logisch, maar later als je groot bent en volwassen zal je het begrijpen.” Ik keek mijn docent aan met bedenkelijke ogen. “Dan zal ik me dit moment herinneren en het anders doen.” Een vermoeide lach ontschoot hem. “Dat zullen we nog wel zien.”

Inmiddels is het vijftien jaar later en ik leef nog steeds mijn woorden. Grappig genoeg was ik altijd wel in een haast om volwassen te worden. Ik bereikte volwassenheid op mijn zeventiende toen ik binnen dezelfde week mijn rijbewijs haalde, mijn eerste onderneming startte en de overstap naar het volwassenenonderwijs maakte. 
Die haast was er niet omdat ik zo graag volwassen wilde worden. Nou ja, niet per se. Het was meer wat ik met de status van volwassenheid kon doen: mijn hart volgen en mijn dromen achterna. 

Ik wilde zo graag alles doen wat ik me kon bedenken wat ik leuk vind om te doen. Soms veranderde de droom, omdat ik me realiseerde dat ik andere onderdelen van een functie leuker vind. En dat is oké, dat hoort bij volwassen worden. Maar de stem van mijn elfjarige ik vergeet ik niet. Ik wil nog steeds mijn docent geen gelijk geven. Er zijn immers meerdere wegen die naar Rome leiden. Als ik op een doodlopende weg stuit, dan probeer ik een andere. Ik ga net zolang door tot ik een weg om de blokkering heen heb gevonden. 

Op mijn vijftiende zei een lerares tegen mij dat ik niet bij een museum kon werken als ik niet naar de universiteit zou gaan. “Dat zullen we nog wel zien.” Zeven jaar later werkte ik in een hoge functie bij een museum zonder universitair diploma. 
Van mijn twaalfde tot en met mijn veertiende kon ik niet hoger dan een vier halen voor Engels. “Je droom om in Engeland te werken kan je wel op je buik schrijven.” Sindsdien heb ik in een marketingteam gewerkt in de grote stad Exeter. En op het moment bekleed ik een senior functie voor een enterprise die zich inzet in het gehele Verenigd Koninkrijk. 

Er zijn genoeg volwassenen geweest in mijn leven die mijn dromen meteen de kop in wilden drukken. Maar hoe pijnlijk het soms ook voelde, ik nam het niet persoonlijk. Hun twijfel is namelijk geen reflectie van mij. 
Daarnaast, waarom zou ik iets aannemen van iemand van wie ik ook geen advies aan zou vragen? 

Maar gelukkig waren er ook volwassenen die meteen in mij en mijn dromen geloofden. Van de twee mensen die me aannamen om te werken voor het museum tot de persoon die mij mijn eerste kantoorbaan gaf. Ik kwam bij ze binnen met dromen en ambitie en nadat mijn contract verliep, verliet ik de plek met voldoening en bakken met ervaring. 

Ik volg mijn eigen weg en dat houd in dat ik met regelmaat luister naar mijn jonge versie. Zou zij dit hebben gewild? Laatst vroeg ik het mezelf af of ik niet inmiddels de meeste van mijn dromen van mijn jongere ik heb gedaan. Het antwoord: ja. Het grootste gedeelte heb ik inderdaad gedaan. Maar een functie die mij meteen te binnen schoot die ik nog niet had gedaan, was om voor een tijdschrift te werken in de mode en lifestyle branche. 

Alsof het zo had moeten wezen zag ik niet veel later een vacature van een mode, cosmetica en lifestyle PR bureau voor een freelance copywriter. Perfect! Want ik heb door het ouder worden geleerd dat ik de snelheid waarin een tijdschrift wordt gemaakt niets vind als ik daarbij op de kantoorvloer werk. Daarnaast ben ik erg gesteld op het wonen op het Groningse platteland.
In mijn motivatie, naar het PR bureau, schreef ik dat ik geen ervaring had binnen de branche. Maar dat ik door mijn persoonlijke interesse het me super leuk leek om voor haar te komen werken. Na een proefopdracht mocht ik aan de slag. Nu lach ik met regelmaat hardop wanneer ik een tekst schrijf over een luxe en/of Amsterdamse merk wanneer een trekker voorbij mijn huis rijdt. 

Wat begon als een observatie groeide uit tot mijn manier van doen. Ik heb nooit één grote droom gehad, maar eerder een hoop. Alsof het een grabbelton is zie ik wel wat als eerste op mijn pad komt. Terwijl ik ondertussen werk aan mijn vaardigheden, mijn persoonlijke doelen scherpstel en geniet. Ergens onderweg werd ik volwassen, maar ik bepaal hoe.

Liefs,

Tags: , ,


Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.