Wat gaat de tijd enorm snel! Precies week geleden ging ik weg uit Winterswijk en inmiddels woon ik al een week in Meppel. Maar eerst… Hoe waren mijn laatste dag in het museum? Dat kan je lezen in deze blogpost!
Precies twee weken geleden had ik weekend en werd ik ondanks dat die dag gebeld door mijn baas of ik toch nog even naar werk zou willen en kunnen komen. Er waren nog wat zaken die we beiden graag wilden afronden voordat we beiden het museum achter ons zouden laten. Aangezien ik ook graag alles goed achterlaat zei ik ‘ja’ en zat ik diezelfde avond nog pizza te eten met mijn baas. Daarna gingen we nog een paar uurtjes werken. Later die avond was er nog even de tijd om te douchen en hup naar bed, want de volgende dag zou mijn opvolger al voor mijn neus staan.
Er volgden vijf drukke dagen met overdragen, nog zelfstandig werken en avonden volgepland. De opvolgers van mij en mijn roomie zaten in een B&B en daar hadden ze niet de ruimte om te koken. Daarom kwamen ze in de avonden naar het appartement boven het museum om te koken en te eten. Poeh, best vermoeiend eigenlijk! Ik ben namelijk voor de helft introvert en ben erg gesteld op wat tijd voor mij alleen per dag. Met name na een dag lang werken. Dus het was behoorlijk pittig en uitputtend.
Gelukkig was ik vorige week maandag ook nog vrij en in Winterswijk. Echter moest ik op een gegeven moment even uit het appartement, aangezien mensen van de NOS kwamen filmen in het museum, maar dus ook bij ons boven! Terwijl ik zelf nog aan het inpakken was, moesten ook de dozen van de opvolgers bij mij op de kamer staan. Zat ik daar dan met mijn laptop tussen de dozen. Ik was namelijk naast het inpakken ook erg druk bezig met de herlancering van deze website die de volgende dag zou plaatsvinden.
In mijn laatste week in het museum nam ik afscheid van alles in Winterswijk. Op mijn laatste werkdag, zondag, was het museum open. Ik ging nadat ik klaar was met mijn werk en alles had overgedragen naar het museumcafé nog even kletsen met de horecamedewerker. En tevens genieten van de gesprekken van de bezoekers. Dat was het dan. Eerder dat weekend had ik mijn sleutels al overgedragen aan mijn opvolger en die dag was het de bedoeling dat de sluiting werd gedaan door de opvolgers. Ik liep alleen nog maar achter hun aan om te controleren of ze wel alles goed hadden gecontroleerd.
Het is een gek gevoel. Ik kan me nog het gevoel herinneren die ik had toen ik de sleutels van mijn voorganger kreeg. Het eerste weekend dat ik helemaal in mijn eentje stond en dan de deuren van de zalen mocht openen. De koelte, de stilte, de schilderijen die mij aan leken te kijken. Mijn postuur leek zich vanzelf recht te trekken. Schouders naar achteren, borst naar voren. Alsof ik daar hoorde. Nee, ik hoorde daar. Nu is het alleen tijd om verder te gaan. Op naar nieuwe avonturen.
Dit was het dan. Mijn laatste Mijn Museum Leven. Ik hoop dat je van deze blogreeks hebt kunnen genieten!
Liefs,
Geef een reactie