Deze serie heeft geen introductie nodig. Als je het nog nooit hebt gezien, dan zal je vast wel over de serie hebben gehoord of gelezen.
Dit het laatste seizoen van 13 reasons why. De laatste met reden. Volgens statistieken zou het zijn dat sinds het begin van deze serie er meer zelfmoorden hebben plaatsgevonden dan ooit te voren. De serie zou zelfmoord hebben geromantiseerd. Of ik of jij het er mee eens bent doet er niet toe. Wat er wel toe doet is dat deze serie om verschillende redenen spraakmakend is. Het laat verschillende kanten van de waarheid zien en dat is voor sommige mensen te heftig.
Het laatste seizoen laat opnieuw de verschillende kanten van de waarheid zien. En raakt ook opnieuw verschillende onderwerpen aan. Daarnaast zie je de personages ook stuk voor stuk een ontwikkeling doormaken. Je ziet hun mentale gezondheid verbeteren en verslechteren. Van een aantal personages kijk je ook mee in hun hoofd. Het is beangstigend, beklemmend en de schrijvers zijn geniaal.
Tijdens het kijken van de eerste afleveringen vond ik de opzet rommelig, de personages waren all over the place en toch noemde ik de schrijvers zojuist geniaal. Door de setting hebben de schrijvers een situatie gecreëerd dat je hetzelfde kan ervaren als de personages. En uiteindelijk leidt het ook allemaal ergens heen. Naar verbondenheid.
Om eerlijk te zijn dacht ik eerst oprecht dat het een slecht seizoen was toen ik begon met kijken. De puzzelstukjes vielen voor mijn gevoel niet op hum plek. Juist doordat alles zo rommelig voelde. De hoofdpersonages leken allemaal zo onwijs ver weg van elkaar te staan. Toch voelde ik de drang om steeds weer een nieuwe aflevering te kijken. Een serie kan niet slecht zijn toch als ik er naar wil blijven kijken en het me zoveel verschillende emoties laat voelen?
De openingsscène speelt zich zes maanden later af. De eerste afleveringen beginnen zo. Het bouwt spanning op. Want je weet wat er komen gaat. Maar je weet niet hoe of wie. Elke aflevering brengt je op het verkeerde been. De spanning is zo intens voelbaar. Het liet me niet meer los.
Het moment dat ik door begon te hebben wat de schrijvers aan het doen waren, vond ik ze zo geniaal. Ze wisten van te voren al dat dit het laatste seizoen zou worden en ze haalden dan ook alles uit de kast om het een waardig seizoen te maken. Alles zal op z’n plek vallen, geen losse eindjes meer.
Wel heb ik een probleem met een bepaalde gebeurtenis. De openingsscène is van een begrafenis (het is geen spoiler gezien dit het eerste is wat je ziet). De persoon voor wie de begrafenis is, is niet logisch en sterker nog misschien wel traumatisch voor sommige mensen om te zien. Dit was absoluut een gemiste kans van de schrijvers, aangezien het onderwerp zelf wel van belang is om te bespreken. Het seizoen had heel goed gekund zonder dat het een begrafenis werd.
De begrafenis bouwt een bepaalde spanning op en ja dat vond ik tof. Echter bevat dit seizoen genoeg verhaallijnen om het heel goed zonder te kunnen.
Waar ik wel enorm over te spreken ben is dat de makers op verschillende manieren laten zien hoe iedereen omgaat met hun mentale gezondheid. En dat de verwerkingstijd voor iedereen anders is. Maar ook de grote vraag: kan ik ooit nog gelukkig zijn?
Op één verhaallijn na vond ik het een waardig seizoen met weer een geheel eigen karakter. Oh, en de eindscène was de scène waar ik op hoopte en toverde een grote glimlach op mijn gezicht.
Liefs,
Afbeelding: Netflix
Geef een reactie