The Queen’s Gambit is geen cliché. Het is een goed verhaal met een sterk plot en de personages hebben elk hun rol te spelen om een boodschap over te brengen.
The Queen’s Gambit is een coming-of-age-verhaal over de jonge Beth Harmon wie eind jaren vijftig werd verlaten en toevertrouwd aan een weeshuis in Kentucky. Daar ontdekt ze een verbazingwekkend talent voor schaken terwijl ze verslaafd raakt aan kalmerende middelen die door de staat worden verstrekt om kinderen in toom te houden. Achtervolgd door haar persoonlijke demonen en aangewakkerd door een cocktail van verdovende middelen en obsessie, verandert Beth in een indrukwekkend bekwame en glamoureuze outcast. Ze is vastbesloten om de traditionele grenzen te doorbreken, die zijn vastgesteld in de door mannen gedomineerde wereld van competitief schaken.
Het verhaal
Beth weet bijna niets van de wereld. Het enige wat ze kent lijken trauma’s te zijn. Doormiddel van nachtmerries kom je er steeds meer achter wat er is gebeurd. Eenmaal in een weeshuis komt Beth in aanraking met schaken dankzij de conciërge. Alles in haar leven begint in het teken te staan van schaken. Het begin van het verhaal gaat vrij langzaam en er hangt een bepaalde zwaarte boven de eerste twee afleveringen. Maar wanneer Beth wordt geadopteerd komt er meer vaart in het verhaal.
Elke aflevering staat centraal om een bepaalde gebeurtenis en/of een van de vele groeipijnen in het leven. En deze Netflix mini serie heeft een plot die ik persoonlijk niet zag aankomen. Achteraf gezien waren er zeker momenten die aanleiding tot het plot gaven, het wordt alleen niet voor je uitgekauwd. Want op het moment toen ik nog niet bij het einde van het verhaal was, zat ik zo in het hoofd van Beth dat ik net als de hoofdpersoon blind was voor verschillende gebeurtenissen. Erg indrukwekkend hoe de productie, script en de acteurs mij hebben meegenomen in het verhaal.
Personages en acteerwerk
Anya Taylor Joy schitterende in een van haar laatste rollen als Emma (2020). Beth Harmon was dus wel even andere koek na een kostuumdrama. Anya speelt een overtuigend stoïcijnse puber. Ik vind het mooi om te zien hoe ze het personage veel diepte gaf. Ja, ze speelt een stoïcijnse puber, maar ook geeft haar personage ongelooflijk veel om haar adoptiemoeder.
Adoptiemoeder Alma, gespeelt door Marielle Heller, is niet de rolmodel die je als kijker had gehoopt voor Beth. Maar wellicht ergens ook juist wel. Alma en Beth hebben niet de typische moeder dochter relatie en toch zorgen ze voor elkaar. Wanneer Alma ontdekt dat ze de wereld kunnen rondreizen met het talent van Beth reizen ze van toernooi naar toernooi met als prijs een grote geldsom. Maar het belangrijkste voor Beth is om grootmeester te worden in schaken en daarvoor doet ze alles om het te bereiken.
Overige personages in het verhaal waren net als de hoofdpersoon niet voorspelbaar. Het is duidelijk dat de bijpersonages niet gewoon waren ter opvulling van het scherm. Ze hadden elk hun rol te spelen om een boodschap over te brengen.
Kostuums
Van het decor tot de kostuums zag alles er fantastisch uit. Ik vergeet elke keer weer dat er behoorlijk veel verschillen in (kleding)stijlen zitten tussen de jaren 50 en 60. Van de mooie rokken gaan de eerste vrouwen een broek dragen. Ook in make-up en haarstijlen worden er gewaagdere keuzes gemaakt. Op het gebied van het decor en kostuums sloot alles goed aan bij de jaren 50 en 60.
Productie
Regisseur Scott Frank heeft ervoor gekozen om de zwaardere thema’s niet de overhand te geven. Hij koos voor een balans tussen seksisme en de segregatie in de jaren zestig en de liefde voor schaken. Ik vond dat erg verfrissend. Want Beth realiseert zich dat ze veel te maken heeft met seksisme, maar ze wil niet dat dat het enige is waar over geschreven wordt door journalisten. Ze is een schaker met heel veel liefde voor de denksport en dat is het enige wat zou moeten tellen.
Conclusie
De Netflix mini serie is een verfrissende serie die in het begin misschien wel zwaar valt, maar naarmate het verhaal vordert komt er meer vaart in. Van het decor tot de kostuums is het duidelijk te merken dat de details goed uitgedacht zijn.
The Queen’s Gambit is geen cliché. Het is een goed verhaal met een sterk plot en de personages hebben elk hun rol te spelen om een boodschap over te brengen.
Liefs,
Afbeeldingen: Netflix
Geef een reactie