Daar zat ik dan tussen de leerlingen van de middelbare school op de middelbare school. Het was te bizar voor woorden om na 4,5 jaar terug te zijn in de schoolbanken van de middelbare. Ik zat te luisteren naar de leraar en observeerde de klas. En ik begon te denken hoe fijn ik het vond dat dit niet meer mijn leven was. Maar waarom zat ik in dat klaslokaal?
Afgelopen vrijdag ging ik voor een opdracht van de school waar ik nu op zit naar een middelbare school, om precies te zijn volgde ik de filosofielessen. Het was een gek idee om in een middelbare school rond te lopen. Mijn tijd was niet bepaald op de middelbare school. Het was niet echt mijn ding en ik hoorde daar gewoon weg niet thuis.
De dag zat vol herinneringen. Na deze dag was ik kapot moe van al die indrukken en was in slaap vallen die avond geen probleem. Sommige herinneringen waren behoorlijk pijnlijk en andere dingen vond ik grappig om te zien.
Maar laat ik bij het begin beginnen. In de bus naar de middelbare school kwam ik langs Nieuwegein. Vanuit de bus zag ik het studentenhuis staan waar ik in heb gewoond voordat ik naar Utrecht verhuisde. Tevens was het studentenhuis in Nieuwegein mijn eerste woning waar ik op mezelf ging wonen, waardoor het altijd een speciaal plekje in mijn hart zal hebben. Het was gek om te zien dat mijn knal roze gordijnen niet meer voor de ramen hingen bij de kamer links boven. Het gordijn was vervangen door een rieten hart. Het huis zag er naar mijn idee er ook anders uit. Ik herkende het bijna niet. Net alsof het gewoon altijd slechts een huis was in plaats van mijn thuis. Dat was klap 1.
De bus reed verder en kwam aan bij de school waar ik moest wezen. Bij de receptie moest ik wachtten op de filosofiedocent. Een paar klassen bleken een tussenuur te hebben. Ik zag een stelletje hand in hand lopen door de gangen van de school, een jongen die net uit de klas was gestuurd met zelfverzekerde passen rondlopen en twee meiden op hoge hakken die wel even lieten zien dat zij de baas waren. Ik keek de kantine verder rond en vroeg mezelf af of ik mezelf er tussen zag zitten. Iemand die aan mij deed denken. Toen raakte het mij… Natuurlijk zou ik niet in de kantine zitten of door de gangen van de school paraderen. Ik zou in de bibliotheek zitten of ergens in een hoek verscholen van de kantine met een boek. Hallo klap 2.
De filosofiedocent haalde mij op en samen liepen we naar het klaslokaal waar de docent de komende uren les zou gaan geven en ik zou observeren. Een meisje kwam stil het lokaal binnen. Samen met de docent begonnen ze over haar studie te praten. Ze voelde zich dom, omdat ze het als havist het idee had dat ze niet slim genoeg is in vergelijking met de vwo’ers. Ja, ook hallo klap 3.
De vwo’ers kwamen het lokaal binnen en de les begon. Hey, klap 4 ook leuk om jou te ontmoeten. Ik ben namelijk zelf op vwo begonnen, maar was volgens school niet slim genoeg om vwo+ te volgen waardoor ik geen filosofie had. Ooit was ik een havist, maar wegens omstandigheden werd ik teruggezet naar tl (vmbo).
Vervolgens begon de les voor de havisten waar ik raar aan werd gekeken vanwege mijn rode lippenstift en Dr. Martens. Oja, dit gebeurde ook altijd toen ik op de middelbare school zat. Die blikken die op mij gericht waren, omdat ik mij anders kleedde en nog steeds doe. Kom maar op klap 5, jou kan ik ook nog wel aan.
5 klappen moest ik verwerken die dag. Confronterend was het. Het waren wel dingen waar ik rekening mee had gehouden, aangezien ik wel had verwacht dat ik sommige dingen moeilijk zou vinden. Ik heb heel veel leuke dingen beleefd op de middelbare school, maar helaas overheersen in mijn geval de negatieve herinneringen, aangezien die een stempel achterlieten op verschillende momenten toen ik daar op school zat. En de grootste klappen die ik had op de middelbare school zelf moest ik binnen 2 uren die dag allemaal onder ogen komen.
Het was een intensieve dag, maar ik vond het ook ergens fijn om mezelf met dingen te confronteren om te zien hoe ik nu met deze dingen om zou gaan. Ja het was pittig, maar ook bijzonder om te zien hoe ik nu ben gegroeid sinds de middelbare school en hoe ik mijn leven heb vormgegeven.
Liefs,
Wauw, ik vond dit een heel tof stuk. Die klappen zijn herkenbaar, maar als ik nu terug kijk op de middelbare school dan weet ik ook dat ik nu heeeel anders omga met dezelfde onzekerheden. Waarschuwing: lange comment in aantocht.
Klap 1: Weggaan van huis gaat altijd gepaard met een raar soort nostalgie. Ik woon al drie jaar in hetzelfde studentenhuis, maar ik heb dat gevoel altijd als ik naar Decorah ga. Dat was mijn eerste stukje zelfstandigheid en het voelt altijd weer een beetje gek als ik daar weer ben. Dingen blijven nooit lang hetzelfde, maar ik haal juist ook weer heel veel energie uit die veranderingen.
Klap 2: Zo grappig omdat ik jou echt totaal anders heb leren kennen. Juist super sociaal en bubbly stal jij volgens mij meteen de harten van iedereen in onze groep. Niet per se het schreeuwerige middelpunt van de aandacht, maar wel altijd aanwezig. Ik ben altijd een uitgesproken persoonlijkheid geweest, maar vooral in situaties waarin ik me comfortabel voelde. Op de middelbare school zat ik dan ook het liefst met mijn rug tegen de muur, zodat ik me veiliger voelde en overzicht kon houden.
Klap 3: Ja ja, de herkenbare ‘iedereen kan alles beter dan ik’. Ik probeer me dan altijd maar voor te stellen dat het niet uitmaakt of wat ik bijdraag minder kwaliteit heeft of dat ik minder intelligent ben, zolang ik maar iéts bijdraag en dingen met aandacht doe hoef ik niet de beste en de slimste te zijn. Op de middelbare school wilde ik dat wel, dus dat is best een stap denk ik.
Klap 4: Gelukkig doet dit er in het ‘volwassenenleven’ niet echt meer toe. Who cares hoe je ergens bent gekomen, vmbo, havo, vwo, zolang je goed bent in je werk en je skills blijft ontwikkelen maakt het echt niemand wat uit welk ‘niveau’ je op Lutjebroek lyceum in Juffersdorp hebt gedaan.
Klap 5: You do you girl. Je zelfvertrouwen in je identiteit maakt jou het aller aller leukste. Je weet hoe ik daar over denk. Be too much.
Je ziet wel eens van die films waar een volwassen iemand ineens jong is en dan weer bij zijn ouders woont en gewoon naar school moet. Daar moet ik soms wel eens aan denken: hoe zou het zijn om? Ik weet wel dat ik blij ben dat ik niet meer op de middelbare school zit! En ik hoop ook niet meer terug te hoeven!