Waarom poëzie belangrijk voor mij is

Gepost op 20 maart 2017 door Katja in Schrijfsels / 0 Comments

Klaar voor een nieuwe persoonlijke schrijfsel van mij? Dit keer leg ik uit waarom poëzie belangrijk is voor mij. Het verhaal borduurt verder waar ik met dit verhaal was gebleven. Lees je mee?  

Eerder was ik een stil meisje. Ik zei niet veel. Ik was verlegen. Een stem? Die had ik wel, maar alleen in mijn hoofd. Want hardop zeggen durfde ik niet. Ik was bang.

Ik liet mij beïnvloeden door angst. Ik was bang dat mensen mij anders niet mochten. Ik was bang dat ze mij zouden buitensluiten. Wat bleek? Dat deden ze toch wel. Ondanks dat ik stil was. Ze zagen mij wel. Hoe klein ik mezelf ook maakt, ze hadden mij in hun greep. Ik werd gepest. Mijn stem liet ik niet horen. Het enige wat ik deed was een glimlach opzetten. Een glimlach werkt, maar helaas voor even. Mijn glimlach zette mijn pesters op het verkeerde been. Er was één meisje die ik steeds op het verkeerde been kon zetten, maar altijd voor even. Elke keer wanneer ik dacht: nu kan ik even rust nemen, want niemand vindt nu iets van mij. Dat werkte alleen op dezelfde dag, want de dag erna… Dan haalde het meisje de andere meiden over om mij opnieuw te pesten. Het leek nooit op te houden. Lees hier verder.

Kleine verhaaltjes maken vond ik als klein meisje al leuk om te doen. Ik schreef in één van mijn talloze notieboekjes of schriftjes, voerde het op als theaterstuk voor al mijn knuffels of maakte de verhalen in mijn hoofd wanneer ik niet kon slapen. Na bovenstaande voorval werden verhalen maken nog belangrijker voor mij. Alleen werden de zinnen vaak korter en het verhaal zelf cryptischer.

De middelbare school kon voor mij niet snel genoeg beginnen. Ondanks dat de eerste twee jaren nog steeds best pittig waren, maakte ik gelukkig vrienden. Ondanks dat het goed met mij ging, bleven de gedachten over wat er ooit was gebeurd altijd hangen. De gedachten dwaalden rond als spoken in mijn hoofd. Het onderwerp van mijn eerste les Nederlands op de middelbare school ging over poëzie. De volgende les moesten wij een gedicht inleveren met als hoofdonderwerp school. Ik schreef een gedicht over school en maakte de vergelijking met dat school een eindeloze weg lijkt te zijn. Ik kreeg een hoog cijfer voor mijn gedicht, maar het was niet het hoge cijfer die ik kreeg dat ik niet stopte met dichten. Boeken waren mijn ontsnappingswereld, maar door gedichten te maken kon ik verwerken.

Dichten werd voor mij een manier om heel veel dingen te verwerken. Voordat ik dichtte schreef ik in een dagboek, vervolgens schreef ik gedichten in schriftjes en inmiddels is dichten mijn manier geworden hoe ik mijn dagboek bijhoud. Het schrijven van poëzie was voor mij op de één of andere manier makkelijk. Wanneer ik op die manier mijn gevoel verwoorde voelde het voor mij alsof ik dichter bij mezelf kwam als persoon.

Elk jaar opnieuw hadden we tijdens de lessen Nederlands op de middelbare school een periode waarin poëzie centraal stond. In mijn laatste jaar op school, na één van die Nederlands lessen, riep de docent mij bij zich. Hij vertelde mij over een gedichtenwedstrijd. En hij vond mijn gedicht goed genoeg om in te sturen. Ik stuurde mijn gedicht niet veel later in, maar na maanden wachten kreeg ik te horen dat ik nog niet eens een finalist was. In plaats van op te geven schreef ik mij in voor een andere wedstrijd. Kunstbende, de wedstrijd voor jong en creatief talent. Een wedstrijd met acht categorieën, zoals dans, theater, DJ en taal. Ik schreef mij in voor de categorie taal en behoorde tot één van de deelnemers. Maar toen kwam het engste gedeelte… Als deelnemer zou ik het stuk moeten voordragen in een zaal vol mensen.

In mijn gedicht ‘Vreemd voor de anderen’ verwerkte ik de periode toen ik gepest werd. Inmiddels was ik 16 en het was 4 jaar geleden van het bovengenoemde voorval. Hoe eng ik het ook vond om gedicht voor te dragen, ik vond dat ik geen andere keuze had om het te doen. Ik heb mijn handen nog nooit zo erg zien zweten, dan op het moment dat ik de lessenaar losliet toen ik mijn gedicht voordroeg aan een zaal waar zo’n honderd mensen zaten. Tot de avond viel zat ik in spanning te wachten op de uitslag. Bij het horen van mijn naam op de eerste plek gilde ik het uit en liep met huppelde passen naar het podium waar ik mijn prijs ontving. Dat moment voelde voor mij het begin van heel veel mooie dingen. Maar ook het afsluiten van een periode. Dankzij dichten kon ik het verwerken.

Wat betekent poëzie voor jou?

Liefs,


 

 

 

P.S. Op 21 maart is het Wereldpoëziedag deze post is onderdeel van een samenwerking met Viking.

Tags:


Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.