Waarom vooroordelen mij niets doen? Om deze vraag te beantwoorden geef ik je een kijkje in mijn verleden. Iets waarover ik niet graag praat, maar ik denk dat het belangrijk is om het te vertellen en het niet langer meer voor me te houden. Lees je mee?
Onlangs zag ik dit mooie berichtje van Ilse (ik hoop niet dat je het erg vindt dat ik je in de spotlight zet!).
Waarom doen die vooroordelen mij niets? Daar is een reden voor, een reden waar ik niet altijd trots op ben. Maar dit heeft mij wel gevormd tot de persoon die ik nu ben. Ik werd gepest. In totaal zo’n 8 jaar lang… Ik heb heel wat tranen laten vloeien in die jaren. Ik voelde me onzeker. En om eerlijk te zijn denk ik dat door het pesten mijn haat groeide voor school. Iets waar ik op de dag van vandaag nog steeds mee rondloop.
Het begon allemaal toen ik 4 jaar was. Klinkt gek of niet soms? Dat ik mij dit al zo jong kan herinneren? Maar ja vanaf die leeftijd was ik al het pispaaltje van de klas. Als klein meisje van 4 droeg ik een ooglapje, aangezien ik een lui oog had. De jongens vonden mij een echte piraat, maar de meiden renden hard bij mij weg. Ze noemde mij ‘kattekop’. met een zelfverzonnen dans en lied draaiden die zelfde meiden om mij heen. Elke. Pauze.
De docenten? Ze lieten het maar gebeuren. Zij zagen het als plagen, maar eigenlijk zorgde dit alles ervoor dat ik niemand om mij heen meer vertrouwde. Mijn ouders? Ik wilde niet dat ze er iets mee te maken hadden. Ze zagen mijn tranen wel, maar ik schreeuwde tegen ze dat ze niets mochten doen. Ik wilde het zelf oplossen. Daarnaast was ik van mezelf een erg vrolijk meisje. Dus voor, na en zelfs tijdens school liep ik altijd rond met een grote glimlach op mijn gezicht. Die glimlach was het enige waardoor geen van mijn klasgenoten mij ooit kon breken. Zolang ik een glimlach opzette hadden ze niet gewonnen.
Ik ben nooit goed geweest in gym, nooit de snelste van de klas. Behalve wanneer de schoolbel ging. Ik was dan de eerste die haar moeder in de armen vloog. Blijkbaar groeide mijn haat voor school op dat moment. Nu heb ik er zelfs nog last van. Ik doe een deeltijd opleiding, omdat ik leren leuk vind, maar de haat voor school blijft.
Gelukkig was de basisschool niet één en al getreiter. In sommige jaren had ik zelfs helemaal geen last van de ‘pestkoppen’. Na de basisschool kwam de middelbare school. Daar heb ik niet de beste keuze gemaakt in vrienden en opnieuw kon ik elke dag een hinderlaag incasseren. Tot een bepaald punt, de bovenbouw. De bovenbouw was mijn redding! Ik zat in een jongensklas. Ik ben namelijk goed in natuurkunde, scheikunde, aardrijkskunde en geschiedenis. Niet bepaald de vakken waar je veel meiden tegenkomt. Doordat ik dol ben op leren kon ik de geleerde stof met gemak uitleggen aan de jongens in mijn klas. Met name wanneer we een tussenuur hadden voor de toets. De jongens hadden bijvoorbeeld niet geleerd voor de toets, dan ging ik in het hele tussenuur alle belangrijke punten met ze doornemen. Bij voldoendes stond er een vergoeding tegenover. Laat ik maar zeggen dat ik er een mooi zakcentje aan overhield en niet te vergeten veel snacks uit de kantine.
Maar goed, ik dwaal af. In die jongensklas werd ik gewaardeerd om wie ik was en wat ik goed kon. Oké, ik kan mij voorstellen dat dit er misschien uit zag als misbruik van de situaties. Maar ze pushten mij nooit en ik vond het leuk om te doen. Juist omdat ze aan mij om een serieuze mening vroegen. 2 jaar in deze jongensklas en ik realiseerde mij dat mijn zelfvertrouwen begon te groeien. Na mijn zestiende verjaardag maakte ik 2 keuzes.
1 Ik ging bij de stuntcommissie. Op de laatste dag van het jaar organiseerden wij met de andere laatste jaars een heel groot feest. In de stuntcommissie waren er 2 groepen. De groep die de boel organiseerden en de groep die het uitvoerde. De voorzitter regelde de zakelijke kant en samen met de medevoorzitter verdeelde hij de taken. Ik zat in de groep die uitvoerde. Op een gegeven moment deed de medevoorzitter zijn werk niet. Er stond een lange rij van medestudenten die de nieuwe medevoorzitter wilden zijn. Voor ik het vergeet te melden, deze ‘medestudenten’ waren allemaal vrouwelijk. Ik geef toe de voorzitter zag er goed uit, maar soms waren zijn ideeën nogal… De voorzitter was tevens mijn buurjongen dus tegen hem durfde ik wat te zeggen. Voor ik het wist was ik medevoorzitter. Doordat ik medevoorzitter was leerde ik om voor mezelf op te komen. Mijn buurjongen heeft een groot aandeel gespeeld in hoe ik nu ben. Hij leerde mij dat wanneer ik mijn mond opendoe dat niet alles perfect hoeft te wezen. Zolang de instructies maar duidelijk zijn. En anders kan je altijd je woorden nog rechtzetten.
2 Ik besloot om mijn grootste angst te overkomen. En nee dat was niet om een spin of een slang vast te houden, maar veel enger! Voor een groot publiek staan. Als medevoorzitter had ik alleen maar gesproken voor kleine groepen, aangezien de voorzitter het woord nam voor de grote groep. In die tijd schreef ik veel gedichten en werd ik gewezen op een gedichtenwedstrijd door één van mijn Nederlands docenten. Op eerste kerstdag 2011 schreef ik mij in om in maart 2012 mee te doen. Ik vergeet nooit meer mijn klamme handen die de lessenaar vasthielden. Mijn ooghoeken gericht op de jury. Ik was bang en toen… stroomde de woorden uit me. Mijn gedicht ‘Vreemd voor de anderen’ werd met enthousiast geklap door het publiek in ontvangst genomen. Later die avond tijdens de prijsuitreiking werd mijn naam genoemd. Eerst prijs voor mijn gedicht ‘Vreemd voor de anderen’. In dit gedicht beschreef ik hoe mijn leven als iemand die gepest werd verging en hoe ik altijd met een glimlach rond liep en uiteindelijk dat wij niet anders zijn dan een ander. Ik was denk ik toen al filosofisch ingesteld. Door het gedicht sloot ik mijn periode van gepest worden af en had daardoor tevens mijn grootste angst onder ogen gekomen.
Door deze 2 keuzes veranderde mijn kijk op alles. Later in 2012 maakte ik nog een keuze, een keuze die moeilijk was. Maar ik heb er geen dag spijt van. Ik vertelde mijn verhaal aan anderen. Niet in een gedicht, niet in een voordracht, maar voor een veel groter publiek.
Ik wilde meiden bereiken die in dezelfde situatie zaten als ik toen. Dus wanneer ik een oproep zag van het ‘Hoe overleef ik – magazine’ over inspirerende verhalen twijfelde ik geen moment. Ik stuurde mijn verhaal in. En mijn verhaal hebben honderden meiden bereikt die steun zochten en ik heb hun hopelijk moed kunnen geven door mijn verhaal en de vele mailwisselingen met verschillende meiden.
Zoals je ziet op de foto draag ik mijn roze Dr. Martens. Voor mij staan de roze Dr. Martens niet voor slechts alleen schoenen. Ze zijn voor mij het moment geweest dat ik niets meer dan alleen mezelf wilde zijn, dat ik niet onzeker hoef te zijn. Dus elke ochtend wanneer ik mijn Dr. Martens aan mijn voeten vast knoop denk ik niet aan die ‘pestkoppen’, maar denk ik aan de keuzes die ik heb gemaakt om hier te komen.
Vooroordelen zijn voor mij slechts een vuiltje op mijn schoen. Ik poets ze er zo van af en vervolgens ga ik huppelend door het leven, want zolang ik glimlach dan krijgt niemand mij ooit klein.
Liefs,
Wat een mooi artikel Katja! Wat een rot tijd moet dat geweest zijn. Ik trek me ook weinig aan van vooroordelen, behalve als het op mijn kinderen aankomt. Daar ben ik wel een beetje onzeker over op sommige momenten. Maar als ze over mij gaan schut ik ze van me af en ga weer verder.
Wauw Katja, wat een inspirerend verhaal! Ik denk dat ik (een vele anderen) nog veel van jou kunnen leren. Je bent een fantastische dame!
Indrukwekkend verhaal! Ik ben zelf ook jaren gepest zelfs op mijn vorige opleiding. Op een gegeven moment op de middelbare school kwam er een moment waarop ik dacht fuck it, ik ga laten zien dat ik er wél mag zijn en toen ben ik het bloggen serieuzer aan gaan pakken. Ook hadden we een jaar na het eindexamen een reunie om te kijken of iedereen nog de opleiding deed die van te voren gezegd was zeg maar en iedereen zat toen van woooow wat ben jij veranderd en ineens vonden ze mijn stijl heel gaaf geworden. Waar ik op de middelbare nog aan het experimenteren was met verschillende stijlen, begon ik op mijn vervolgopleiding mijn eigen stijl te creëren. Wel grappig dat de pestkoppen die me jaren lang het leven zuur maakten mij op straat niet meer herkennen en soms zelfs bang voor me zijn haha! En natuurlijk krijg ik wel eens haatcomments op YouTube maar die doen me vrij weinig 🙂
<3
Ha, heerlijk weer! Lekker positief en dat van zoiets! En nogmaals: nee, ik vind het niet erg. Ik voel me vereerd! =)
Hartjes voor jou
Wow Katja, mooi verhaal en inspirerend 🙂 Ik stond ook 2 x in de hoe overleef ik hahah heb je toevallig een foto van jouw artikel? Ik wil het wel lezen. Het is bijzonder om dit te lezen, want als ik je nu zie, ben je gewoon zelfverzekerd en super aardig 😉
Wanneer ik thuis ben (als in weer terug in het noorden van het land), dan zal ik proberen om er een foto van te maken. 🙂 Super bedankt voor het compliment!
Heel mooi om te lezen, ik vind het echt onwijs goed van je hoe sterk je hierdoor geworden bent en dat blijkt elke keer weer uit je schrijfstijl!