Er was eens een meisje die het liefste al huppelend door het leven wilde gaan…
Al huppelend door het leven, omdat het sneller is dan lopen en er mooier uitziet dan rennen. Ik weet niet waarom precies, maar altijd als ik aan positiviteit denk, dan denk ik aan huppelen. Misschien omdat ik het associeer met een kleine jonge ik en hoe blij ik werd van huppelen. Altijd. Op de stoep, door het veld. Toen ik foto’s aan het maken was in Viktoriapark in Berlijn had ik de timer aangezet. Ik had niet echt een plan voor de foto en uit het niets dacht ik: hoe voel je je? Ik voelde me blij, positief en gelukkig. Ik huppelde en draaide rondjes terwijl ik een blik wierp op de stad. Daar kwam bovenstaande foto uit.
Die foto is genomen op mijn laatste hele dag in de grote stad. Die dag besloot ik om rustig aan te doen en wat was ik blij. Niet omdat ik rustig aandeed. Ik bedoel: ja, ik had wellicht een heel programma in Berlijn. Maar juist dat was het gene wat me zo blij maakte! Het was een droom die uitkwam dat ik deels voor werk in de stad verbleef. Ik, blogger, die naar het buitenland mag gaan voor werk. En dan ook nog eens naar een stad waar ik graag naar terug wilde. Om nieuwe plekken te ontdekken, een rondleiding te krijgen door Potsdam en meer te leren over de geschiedenis van die plek.
Ik praat veel over dromen op deze blog en kan bijna niet geloven dat dit stukje internet deze week al vijf (!) jaar bestaat. Wat veel dromen heb ik mogen uit laten komen en delen op deze blog! Van verhuizen naar Engeland tot mijn eerste stage in de boekenwereld naar het worden van Junior-directeur Communicatie van een museum. Langzaam maar zeker groeide deze blog ook steeds meer. Ongelooflijk als ik denk dat ik een tiener was die That Blonde Woman bedacht en inmiddels is het mijn handelsmerk geworden. Of ik nog plannen en dromen over heb? Alleen maar! Ik hoop dat ik de rest van mijn leven heb om ze allemaal stuk voor stuk uit te laten komen.
Met regelmaat krijg ik de vraag: Hoe? Hoe heb je het gedaan? Dan haal ik mijn schouders weer op en zeg ik iets in de trant van ‘gewoon doen’. Inmiddels weet ik wel beter. Ja, het is nog steeds ‘gewoon doen’, maar het is ook de manier hoe ik in het leven sta. Positief, durven te geloven in mezelf. Dat betekent ook wanneer niemand anders iets in je ziet. Nog steeds hoop ik dat ik elke dag huppelend door mijn leven mag gaan.
Mijn grootste dromen zijn niet uitgekomen omdat ik een diploma heb die ik niet heb. Ze zijn uitgekomen omdat ik positief en enthousiast ben. Nooit had ik verwacht dat ik de uitgeverijenwereld zomaar zou kunnen binnenkomen. En toch deed ik en had ik het geluk dat ook anderen in mij geloofden.
Toch begint positief zijn bij jezelf en hoe kleurrijk het ook klinkt. Het is best een eenzaam proces. Zoals ik net al noemde begint het bij geloven in jezelf. Continu je gedachten afgaan en me goed bedenken hoe ik me echt voel. Of dat het opgedwongen emoties zijn van mijn omgeving.
Daarnaast geloof ik in de kracht van positief denken. Want met die mindset heb ik het idee dat ik ook veel positiviteit heb mogen aantrekken. Dat betekent niet dat mijn leven een pretty picture is. Het heeft me wel geholpen om mijn gedachten beter te kunnen relativeren en daarnaast zonder de minder leuke momenten (heel cliché maar waar) zou ik niet zo kunnen genieten van de mooie hoogtepunten.
Ondertussen huppel ik weer verder op zoek naar nieuwe dromen, hopelijk oude dromen doen verwezenlijken en ondertussen genieten van deze persoonlijk reis die we het leven noemen.
Liefs,
Wat een heerlijk positief artikel – ik word er gewoon vrolijk van als ik het lees! Op al die mooie momenten die je hebt meegemaakt mede dankzij je blog – daar mag je trots op zijn!
Ahw, het betekent veel voor me dat je dit zegt! <3