Plattelands- beleefdheid

Wat betekent plattelandsbeleefdheid? Dat kan je lezen in de laatste blogpost van de ‘Zomerburen week’!

Het is de allerlaatste dag van de ‘Zomerburen week’ en ik hoop dat jullie net zoveel genoten hebben van het lezen als ik van het maken van de blogs. In de laatste blogpost bespreek ik het woord plattelandsbeleefdheid. Dit woord is bedacht door de auteur, Rianne Robben en kan je nu lezen in haar debuut, Zomerburen.

In je boek heb je het over plattelandsbeleefdheid. Als iemand die van het platteland komt en in een grote stad heeft gewoond begreep ik meteen wat je bedoelde, maar wat betekent plattelandsbeleefdheid voor jou?
“Voor mijn middelbare school moest ik ongeveer 15 kilometer fietsen. Je kwam onderweg niet veel mensen tegen, ik denk een stuk of 20, maar iedereen stak zijn hand naar je op. Toen ik net in Groningen woonde, stak ik ook naar iedereen mijn hand op, maar dat blijkt daar toch minder gewoon. Iedereen keek me aan van: ken ik jou? Voor mij is plattelandsbeleefdheid dat je, zelfs als je iemand niet kent, doet alsof dat wel het geval is.”

Uit het interview met de auteur.

Maar wat betekent plattelandsbeleefdheid voor mij?
Naast wat de auteur zegt en wat ik enorm goed herken, is er toch altijd een ander verhaal die mij te binnen schiet. Een paar jaar geleden ging ik samen met mijn moeder naar familie die onder de rivieren wonen. Aangezien het een flink stuk reizen is en ik dan liever met het openbaarvervoer ga, besloten we die dag om de trein te pakken. Mijn moeder is niet een persoon die graag met de trein gaat. Dit heeft deels te maken met dat het niet echt logisch is om boven de rivieren, als je niet in de stad woont, om met het openbaarvervoer te gaan. De meeste mensen halen op het platteland meteen hun rijbewijs zodra het kan. De reden? Het vervoer hier is niet fantastisch. Van de ene kant logisch, want er wonen weinig mensen. Maar aan de andere kant is het soms behoorlijk vervelend dat er maar een keer in het uur een bus gaat, je veel moet omreizen en als je pech hebt gaat er geen enkel openbaarvervoer meer om al een behoorlijk vroeg tijdstip. Het is normaal om een paar uur per dag te reizen, dus als de mogelijkheid zich voordoet dat je zelf kan rijden dan grijp je die met beide handen aan.  

Terug naar het verhaal dat ik met mijn moeder een dag naar familie ging. We kozen ervoor om met de trein te gaan en van te voren wisten we dat we voor een deel de bus moesten pakken, aangezien er bij een paar treinstations werkzaamheden waren. Eenmaal uit de bus liep de buschauffeur naar de laadklep om er koffers van medereizigers uit te pakken. Mijn moeder liep naar hem toe om hem te bedanken voor de reis. Zonder koffer keert ze terug naar mij en lopen we naar het treinstation en laten een verwarde buschauffeur achter.
Net zoals in het voorbeeld die Rianne noemde tijdens het interview erken je het bestaan van een ander. Alleen was deze chauffeur niet gewend dat er speciaal iemand naar hem zou toegaan om heb te bedanken.

Dit is nog niet einde van het verhaal. Eenmaal aangekomen op het treinstation lopen de rillingen over mijn moeders rug. We zijn door de trein- en deels busreis al best lang onderweg, maar eindelijk zijn we op het juiste perron voor de laatste trein van onze heenreis. Net op het moment dat het bij moeder zichtbaar is dat ze koud van moeheid is, loopt er een conducteur langs. Hij vraagt ons hoe onze reis tot nu toe is verlopen en we vertellen hem dat we al even onderweg zijn vanwege spoorwerkzaamheden. De conducteur vraagt of ik even met hem mee wil lopen en mijn moeder blijft achter bij een bankje op het perron. Van een de conducteur krijg ik een bak koffie voor mijn moeder en thee voor mezelf.

Kleine gebaren van plattelandsbeleefdheid
Plattelandsbeleefdheid zijn vaak kleine gebaren. Van een dank je wel tot een helpende hand. Dit kon je ook al lezen in mijn blog ‘Nedersaksische woorden in Zomerburen’. Maar ook die keren dat de bel taxi mij voor mijn bestemming afzette in plaats van de eigenlijke halte. Of die keer wanneer de kassamedewerker aan je vraagt hoe je verjaardag was nadat je bij haar een paar dagen eerder je verjaardagstaart afrekende.
Ik heb dit soort dingen niet alleen boven de rivieren ervaren. Zo ook toen ik in Nieuwegein in een studentenhuis woonde en de huisbaas had gezegd dat hij de tuin hoort bij te houden. Na een tijdje waren we er klaar mee dat onze huisbaas geen poot uitstak en besloten we om het zelf te gaan doen. Toen de buren het zagen kwamen ze ons helpen en leenden ze hun gereedschap uit zodat we onze tuin netjes konden maken.

Plattelandsbeleefdheid lijkt eigenlijk behoorlijk veel op Naoberschap (Drents), meer over dat woord kan je lezen in deze blogpost. Voor nu hoop ik dat jij als lezer hebt genoten van de ‘Zomerburen week’. Ik heb in ieder geval enorm veel genoten van het maken van al deze blogposts en daarnaast kan ik het zeker iedereen aanraden om Zomerburen het debuut van Rianne Robben te gaan lezen!

Liefs,