Een jaar terug

Gepost op 1 februari 2018 door Katja in Schrijfsels / 0 Comments

Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik terug kwam naar het Noorden van het land. Het was een gek jaar en vertel daar meer over in deze schrijfsel.

Op 1 februari om 00:15 precies kwam ik aan op het treinstation. Met een backpack op mijn rug die vol zat met de laatste spullen die ik nodig was in Utrecht. Ik had daar namelijk nog drie nachten moeten vertoeven zonder keukengerei of meubels. Op de zaterdag werden mijn laatste spullen meegenomen, die avond sliep ik bij vriendin Eline en de dagen die volgden stonden bol van de afspraken in en om Utrecht. Het was daarom handiger te blijven in mijn studentenkamer. Op dinsdagavond had ik school en met de grote tas ging ik heen. Net na middernacht kwam ik aan in de middle of nowhere. Terug op het platteland waar ik ben opgegroeid. Ver weg van mijn stad, Utrecht. Ver weg van mijn vrienden. Ver weg van mijn leven die ik had opgebouwd.

Ik vond het lastig om zo ontzettend ver weg te zijn het afgelopen jaar en ik weet nu al dat het niet gaat veranderen komend jaar. School de laatste vakken afronden en afstuderen hebben voorrang. Maar hoe heb ik het afgelopen jaar ervaren? Was het moeilijker dan ik dacht of viel het mee? Het viel mij mee, maar er waren ook genoeg momenten dat ik het wel moeilijk vond en zwaar. Als ik mijn rijbewijs niet meteen had gehaald op mijn zeventiende dan was deze blogpost een stuk negatiever geworden, want het feit dat ik kan autorijden heeft mij enorm geholpen om door dit jaar heen te komen. Het openbaar vervoer is in het Noorden niet super. Logisch, want er zijn hier veel achteraf straten, gehuchten en er wonen hier niet bepaald veel mensen. Met de auto kon ik toch op veel plekken komen, zo kon ik op de zaterdagochtend naar school (ik studeer deeltijd).

Ik ging meerdere keren op vakantie. Zo ging ik naar Praag, Dublin en spendeerde meerdere weekenden en midweken ergens in Nederland. De afgelopen 5 maanden woonde ik slechts parttime in het Noorden doordat ik stage loop in Leusden (ligt onder Amersfoort). Hierdoor heb ik alleen de eerste maanden toen ik net terug verhuisde veel in het Noorden gezeten, daarna kwamen er veel andere dingen op mijn pad waardoor ik veel weg was. Ook dit heeft meegeholpen dat ik het helemaal geen rampzalig jaar vond. Ik bedoel ik vind het nog steeds lastig om mijn vrienden niet meer zo veel te kunnen zien, er zijn daardoor zelfs een paar vriendschappen gesneuveld doordat ik ben verhuisd. Maar juist al de obstakels hebben mij geleerd wat en wie echt belangrijk is en zijn voor mij.

Ergens in een café zitten met biologisch, vegetarisch eten of voor een koffie is niet erg plattelands… Het is voor mij op het platteland lastig om iets te vinden buiten de deur die aan die voorwaarden voldoet. De stad is in dat opzichte vele malen handiger. Ik heb het afgelopen jaar veel moeten schakelen. Ook op taalgebied. Hier wordt namelijk Gronings gepraat en daar ben ik niet super in en ik moet veel moeite doen om het te verstaan. Tja, misschien ben ik toch inmiddels een city girl in plaats van een plattelandsmeisje.

Het afgelopen jaar viel me mee, maar dat komt doordat ik kan autorijden, hier nog een paar vrienden heb en dat ik veel weg was. Toch heb ik het ook best moeilijk gehad en heb ik het gevoel dat ik deze plek ben ontgroeid. Ik hoor hier niet thuis. Al denk ik dat hier nooit thuis heb gehoord. Utrecht en de omgeving past enorm goed bij mij als persoon, wie ik ben en waar ik voor sta. Ik ben een trotse Groninger, die houd van rust en de bijzondere cultuur die hier hangt, maar als ik iets heb geleerd het afgelopen jaar dan is het wel dat het platteland van Groningen niet mijn eindbestemming is. Daarvoor valt er nog veel te veel te ontdekken.

Liefs,

Tags:


Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.